บทที่ 32 เรียกผมว่า สามี

กิดเดียนมองเธอด้วยรอยยิ้มที่ดูเหมือนไม่ยิ้ม "ตกลง? คุณจะพูดตอนนี้ได้หรือไม่” เนลล์หัวเราะอย่างเชื่องช้า อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นว่าเขากำลังรอเธอจึงถูกบังคับให้ทำอย่างไม่เต็มใจ ใช้เวลานานก่อนที่เธอจะบังคับออก "สามี" เสียงของเธอเบามากจนยุงไม่สามารถได้ยินเธอ กิดเดียนเลิกคิ้วและจับหู “คุณเรียกผมว่าอะไรนะ” เนลล์กัดฟัน เธอขึ้นเสียงเล็กน้อย "สามี" “ผมไม่ค่อยได้ยิน” เนลล์ “ ... ” 'ลืมมันซะ เรามาถึงจุดนี้แล้ว ฉันอายอะไรทั้งหมด?' เธอกอดคอเขาและโน้มตัวเข้าไปที่หูของเขาทันทีและตะโกนว่า “สามี!” หลังจากตะโกนสัญชาตญาณการเอาชีวิตรอดของเธอก็พุ่งเข้ามาและเธอก็รีบปล่อยก่อนจะย่อตัวลงไปด้านข้าง กิดเดียนตะลึง เขาหันกลับมาและจ้องมองเธออย่างไม่เชื่อสายตา เนลล์มองออกไปและแสร้งทำเป็นสงบ ในความเป็นจริงเธอกำลังตื่นตระหนกอยู่ภายใน จากนั้นเสียงหัวเราะที่น่าพอใจก็ดังขึ้นในหูของเธอ เธอสะดุ้งและคิดกับตัวเองว่า 'ฉันทำอะไรพาดหรือเปล่าตอนที่ฉันตะโกนใส่เขา? ทำไมเขาถึงหัวเราะ!' เมื่อมองไปอย่างอยากรู้อยากเห็นเธอเห็นกิดเดียนกลั้นยิ้มและพูดว่า “ผมแค่อยากให้คุณเรียกผมว่าคุณลีย์ ผมไม่ได้คาดหวังว่าคุณจะกระตือรือร้น