บทที่ 312 ความหวังของคนหนุ่มสาว

ธาราเหลือบมองไปที่โอเวน และเห็นว่าเขาไม่ได้มีเจตนาที่จะพูดอะไรก่อนที่เธอจะแนะนำเขา “นี่คือ โอเวน แจ็คแมน เขาเป็นคณบดีของสถาบันวิจัยของเรา และเป็นรุ่นพี่ของหนูด้วย” โซฟีพยักหน้าด้วยความสำนึก “โอ้ว คณบดี ป้าไม่คาดคิดว่าคุณจะประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย จะเป็นไรไหม ถ้าป้าจะเรียกเธอว่า หนุ่มน้อยแจ็คแมน” หนุ่มน้อยแจ็คแมน? ธาราหน้าซีดและกำลังจะพูดแต่โอเวนพยักหน้าไปด้วยรอยยิ้ม “แน่นอนครับ คุณป้า” เธอรู้ว่ายากที่จะพูดอะไรออกไป เมื่อเธอเห็นแบบนั้นจึงยกขึ้นชามและกระซิบว่า “หนูจะไปเอาข้าว” จากนั้นเธอก็ก้มหน้าลงและรีบออกไป สายตาของโซฟีมองกลับไปกลับมาระหว่างสองคนนั้น อย่างคลุมเครือเล็กน้อย และเธอกำลังเดาบางอย่างอยู่ในใจ เธอยิ้มอย่างมีมารยาท “ธาราของเราเป็นเด็กสาวที่ดี แต่ตอนนี้เธอโตแล้ว เธอไม่ได้บอกเราพ่อแม่เป็นห่วงเธอมากมาย หนุ่มน้อยแจ็คแมนปีนี้เธออายุเท่าไหร่?” โอเวนยิ้มอย่างสุภาพ “ผมเพิ่งอายุยี่สิบเจ็ด” "ยี่สิบเจ็ด!" โซฟีหายใจเข้าลึก ๆ คิดกับตัวเองว่า 'ภูมิหลังครอบครัวของเขาต้องไม่ธรรมดาแน่ ๆ ถึงได้เป็นคณบดีตั้งแต่ตอนอายุยี่สิบเจ็ด' เธอมองไปที่โอเวนอีกครั้งและเห็นว่าเขาแต่งตัวดีห