บทที่ 12 อนาคตคุณนายลีย์

กิดเดียน ลีย์ หันศีรษะและมองไปที่เนลล์ในที่สุด ผู้หญิงตัวเล็กที่สวมเสื้อกันลมสีเบจยังคงดูสะอาดและสดชื่น แต่ดูเหมือนจะมีร่องรอยแห่งความเศร้าจาง ๆ อยู่ในส่วนลึกของดวงตาของเธอซึ่งเขาจับได้อย่างดีเยี่ยม การจ้องมองของเขาลึกขึ้น แต่เขาไม่ได้แสดงความคิดเห็น แต่เขาพยักหน้าเล็กน้อย “อืม นิดหน่อย” เนลล์ฝืนยิ้ม ผู้ชายโกหกเก่งจริง ๆ กลิ่นแอลกอฮอล์แรงขนาดนี้มันจะนิดหน่อยได้ไง? เห็นได้ชัดว่าเขาดื่มเยอะมาก! อย่างไรก็ตามเธอไม่มีสิทธิ์และรู้สึกอายเกินกว่าที่จะเป็นห่วงเขาเธอจึงเม้มริมฝีปากของเธอและนิ่งเงียบ แมทธิวหันหน้ามาถามเธอด้วยรอยยิ้ม “คุณเจนนิงส์ครับ คุณอาศัยอยู่ที่ไหน?” เนลล์บอกที่อยู่ให้เขาทราบและแมทธิวก็ป้อนมันลงในอุปกรณ์นำทางก่อนที่จะขับรถ ภายในรถเต็มไปด้วยความเงียบ เนลล์สอดนิ้วของเธอไว้บนตักแล้วเอนศีรษะเพื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง บางทีอาจเป็นเพราะออร่าของผู้ชายที่อยู่ข้างๆเธอนั้นทรงพลังเกินไป แต่เนลล์กลับรู้สึกถูกสงวนไว้อย่างลึกลับ กระดูกสันหลังของเธอถูกดึงตึง กิดเดียนมองดูท่าทางที่แข็งทื่อของเธอและยกมุมริมฝีปากขึ้นอย่างเงียบ ๆ “คุณออกมาจากบ้านพักของเจนนิงส์หรอ?” เนลล์ตะลึงและตอบว่า“ อืม ใช่” “เท่าที่ผมรู้ คุณมักจะไม่กลับไปที่นั่น ทำไมจู่ ๆ คุณถึงตัดสินใจกลับไป?” ในฐานะผู้หญิงที่เคยหลับนอนมาด้วยกันแล้วเนลล์คาดหวังว่าเขาจะสืบหาข้อมูลของเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่แปลกใจที่เขารู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของเธอ เธอลังเลและไม่ได้ให้คำตอบโดยตรง “เรื่องส่วนตัวนะ…ฉันต้องจัดการนิดหน่อย” “เรื่องส่วนตัว?” กิดเดียนเลิกคิ้ว ใบหน้าหล่อเหลาของเขาดูเหมือนจะมีรอยยิ้มจาง ๆ ท่ามกลางแสงสลัว เขาเคาะนิ้วที่ข้างหน้าต่าง “ผมคิดว่าในฐานะสามีภรรยาตามกฎหมาย ผมควรมีสิทธิ์ที่จะรู้เรื่องส่วนตัวของคุณ” เขาพูดแบบนี้ด้วยรอยยิ้ม ถ้าเป็นเขาอีกคนนึง เนลล์คงคิดว่าเขาล้อเล่น อย่างไรก็ตามเธอรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องตลก แม้ว่ามุมปากของเขาจะยกยิ้ม แต่ดวงตาของเขาก็จริงจังมาก ดูเหมือนว่าเขากำลังเตือนเธอ - เป็นการดีกว่าที่เธอจะบอกเขาอย่างตรงไปตรงมาแทนที่จะบังคับให้เขาสอบสวนเป็นการส่วนตัว เนลล์ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และไม่กล้าขัดขืน เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากบอกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นอย่างตรงไปตรงมา ในใจเธอแอบเฝ้ารอสิ่งนี้ ท้ายที่สุดมันเป็นชื่อของเธอที่พิมพ์พร้อมกับชื่อของเขาบนหนังสือสีแดงเล่มนั้น เขาคงจะช่วยเธอได้ถ้าเห็นผู้หญิงของเขาถูกรังแก! เช่นเลี้ยวรถไปรอบ ๆ ทันทีและรีบกลับไปบ้านของเจนนิงส์เพื่อช่วยเธอระบายความโกรธ! ไม่ทันคาดคิด “พูดอีกนัยหนึ่งคุณรู้สึกเศร้ากับเรื่องน่าเกียจนั้นหรือ?” เนลล์ เจนนิ่งส์ “???” ‘คุณผู้ชาย คุณไม่ได้โฟกัสตรงจุดไปหน่อยเหรอ?’ เธอยิ้มอย่างเชื่องช้า “ไม่ ฉันไม่ได้เศร้า! ใครบอกว่าฉันเศร้า?” รอยยิ้มปรากฎบนริมฝีปากของกิดเดียนเริ่มเย้ยหยันเล็กน้อย เนนล์กัดริมฝีปากของเธอรู้สึกผิดเล็กน้อย เธอจ้องมองอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะลดเสียงลงในที่สุดและพึมพำ “ฉันไม่ค่อยพอใจ! ความจริงที่ว่าแฟนของฉันถูกพรากไปจากฉันโดยไม่มีเหตุผล ฉันต้องทำตามคำสั่งด้วยการแสดงที่พวกเขากำหนดและดูพวกเขาแสดงความรักของพวกเขา แค่คิดถึงมันก็ทำให้ฉันหดหู่!” กิดเดียนมองไปที่แววตาที่เศร้าหมองและครุ่นคิด "แล้วคุณจะทำอย่างไร?" เขาไม่เชื่อว่าเธอจะเชื่อฟังและหลงเชื่อพวกคนเลวพวกนั้น แน่นอนว่าเธอหงุดหงิดและแสดงสีหน้าเจ้าเล่ห์ทันที “อืม…ฉันมีแผนก็แล้วกัน ฉันจะไม่บอกคุณหรอกนะ เกรงว่าคุณจะทำความลับรั่วไหล” ริมฝีปากของกิดเดียนขยับขึ้นและเขาหยุดถามคำถาม “เอาล่ะ ผมจะรอดูแผนการที่ยอดเยี่ยมของคุณ” ไม่นานรถก็มาถึงที่พักของเนลล์ ตั้งอยู่ในอพาร์ทเมนต์เล็ก ๆ ใจกลางเมืองและล้อมรอบด้วยต้นไม้เขียวขจีที่ปลูกเป็นวงกลมของเทียม แมทธิวจอดริมถนนและเนลล์ลงจากรถโบกมือให้ชายที่เบาะหลัง "คุณลีย์ ขอบคุณนะคะที่มาส่งฉัน โชคดีค่ะ” กิดเดียนหยุดปรับแขนเสื้อและเงยหน้าขึ้นมองเธอ เขาแก้เสียงดังว่า “คุณควรเปลี่ยนวิธีพูดกับผมนะคุณนายลีย์” เนลล์แข็งตัวเมื่อใบหน้าของเธอร้อนผ่าวอย่างอธิบายไม่ถูก เธอเหลือบไปเห็นแมทธิวที่กำลังยิ้มอย่างยั่วยวนในที่นั่งคนขับจากมุมหนึ่งและส่งสายตาไปที่เขา จากนั้นเธอตอบอย่างจริงจัง “คุณบอกว่าฉันมีเวลาสามวันไม่ใช่เหรอ? ยังไม่ถึงสามวันเลย! รีบจัง?” กิดเดียนครุ่นคิดก่อนจะเห็นด้วย เขาเป็นคนที่รักษาคำพูดของเขามาตลอด ไม่ว่าในกรณีใดหนึ่งวันได้ผ่านไปแล้ว ดังนั้นจึงมีเวลาเหลือเพียงสองวัน ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องรีบเร่ง เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เขาก็มองเธอด้วยดวงตาที่ยิ้มและโบกมือให้ “เอาล่ะ ลาก่อนคุณนายลีย์ในอนาคต” เนลล์ “...” โรลส์รอยซ์สีดำขับออกไปและในที่สุดเนลล์ก็หันหลังกลับและมุ่งหน้าไปยังอพาร์ตเมนต์ของเธอ เมื่อเธอเปิดประตูเธอได้รับโทรศัพท์จากฮันนาห์ผู้ช่วยของเธอบอกว่าเธอได้รับอีเมลจากประธานมอร์ตัน เกี่ยวกับการประชุมฉุกเฉินที่จะจัดขึ้นในเช้าวันพรุ่งนี้สำหรับทุกคนในผู้บริหารระดับสูงและเตือนเธอว่าอย่ามาสาย เนลล์ให้ความมั่นใจกับเธอและวางสายโทรศัพท์ก่อนที่จะเปิดกล่องจดหมายของเธอและเห็นอีเมลที่ เจสัน มอร์ตันส่งมา การขายผลิตภัณฑ์สำหรับผู้ใหญ่เป็นเพียงอาชีพเสริมสำหรับเธอ งานหลักของเธอคือผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์บันเทิงภายใต้ของบริษัท มอร์ตัน บริษัท เป็นธุรกิจแรกที่ โทมัส มอร์ตัน ให้เจสันดูแล บริษัทตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายมากในเวลานั้นและโทมัสได้มอบมันให้กับเขาเพื่อทดสอบความสามารถ เจสันถูกกดดันอย่างหนักในตอนนั้นเนลล์จึงช่วยเขาหลายคดี วิธีการที่ยอดเยี่ยมของเธอทำให้เขาตื่นเต้นอย่างไม่น่าเชื่อ ต่อมาเมื่อเธอกลับประเทศเธอยอมแพ้ต่อคำอ้อนวอนอย่างจริงจังและเข้ามารับตำแหน่งฝ่ายประชาสัมพันธ์ของบริษัท จากนั้น การจัดการบริษัทชื่อ เฟิงฮัว เอนเตอร์เทนเม้นท์ ก็ไม่เคยพบกับปัญหาสำคัญใด ๆ แม้ในสภาพแวดล้อมการแข่งขันที่โหดร้ายและรุนแรงขึ้นของอุตสาหกรรมในปัจจุบัน บริษัท ก็ประสบความสำเร็จอย่างน่าทึ่ง ในเวลาเพียงสองปีมันพัฒนาอย่างรวดเร็วจาก บริษัท เล็ก ๆ ที่กำลังจะปิดตัวลงเป็น บริษัท สื่อขนาดใหญ่ที่ไม่มีคู่แข่งนอกจาก อันนิงอินเตอร์เนชั่นแนล เธอไม่ใช่อัจฉริยะและไม่เคยทำอะไรแบบนั้นมาก่อน สาเหตุที่เธอสามารถบรรลุเป้าหมายนี้ได้เป็นเพราะการคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วนและการจัดการที่ยากลำบากตลอดทั้งคืน เป็นเพราะนั่นคือ บริษัทของเขา กระนั้นเจสัน มอร์ตัน ก็ไม่ได้เปิดเผยความสัมพันธ์ของพวกเขาต่อสาธารณะ ตอนนั้นเธอคิดเพียงว่าเป็นเพราะเขาไม่ต้องการให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่กระทบกับงานของพวกเขาเธอจึงร่วมมือกับเขาอย่างเงียบ ๆ และไม่เคยพูดอะไรเลย ดังนั้นนอกเหนือจากเพื่อนสนิทของเธอ เจเน็ต แฮนค็อก แล้วไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่าเธอทำงานที่มอร์ตัน คอร์ปอเรชั่น เมื่อเธอคิดเรื่องนี้แล้วสาเหตุที่เขาไม่ต้องการเปิดเผยความสัมพันธ์ของพวกเขานั้นน่าจะเป็นไปได้มากว่าจะหาทางออกได้หากมีอะไรเกิดขึ้น ไม่ว่าผู้ชายจะรักคุณหรือไม่ก็สามารถมองเห็นได้ในสถานการณ์เช่นนี้ ริมฝีปากของเนลล์เม้มด้วยรอยยิ้มที่เย็นชาเมื่อนึกย้อนกลับไป เธอหยิบโทรศัพท์ของเธอและส่งข้อความถึง โทมัส มอร์ตัน ก่อนที่จะโยนมันทิ้งและเข้าไปในห้องน้ำ เมื่ออาบน้ำเสร็จเธอก็ได้รับคำตอบจากโทมัส “ฉันเตรียมสิ่งที่คุณต้องการเอาไว้แล้วให้มาในวันพรุ่งนี้เวลา 10.00 น. เพื่อเซ็นสัญญา จะมีผลทันทีหลังจากเซ็นสัญญา” นิ้วเรียวของเธอบินผ่านหน้าจอขณะที่เธอพิมพ์ตอบกลับ “ตกลง ขอบคุณค่ะ ลุงโทมัส”