บทที่ 1052 ความพยายามที่สูญเปล่า

ขณะที่ชิม่อนยังคงตกใจอยู่นั้น กิดเดียนจึงพูดต่อด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “มีมากมายหลายสิ่งบนโลกนี้ที่เราไม่อาจหยั่งรู้หรือมองเห็นด้วยข้อจำกัดของเรา ยกตัวอย่างทฤษฎีทางฟิสิกส์เรื่องควอนตัมเวลาและอวกาศ เรายังบอกไม่ได้เลยว่าถูกหรือผิด จริงหรือเท็จ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันไม่มีอยู่จริง เพียงเพราะเราไม่เห็นหรือไม่ได้ศึกษาวิจัย” “นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมผมถึงเชื่อ สิ่งที่เรียกว่าการเป็นอมตะ เราอธิบายในแบบที่เราเข้าใจ แต่ความหมายมันอาจจะเปลี่ยนไป ถ้าเราอธิบายโดยใช้คำพูดของสิ่งมีชีวิตอื่น สิ่งมีชีวิตอะไรที่มีอายุขัยยืนยาวกว่ามนุษย์หลายสิบเท่า? ในสายตาของเรา แบบนั้นจะไม่ถือว่าเป็นอมตะอย่างนั้นเหรอ?” ชิม่อนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ “คุณ...กำลังพูดถึงสิ่งมีชีวิตอะไร?” กิดเดียนหรี่ตามองชั่วครู่ก่อนจะหัวเราะออกมา “แค่ยกตัวอย่างเท่านั้นครับ คุณคิดว่าผมจริงจังเหรอ?” ชิม่อนนิ่งไปสักพักก่อนจะยิ้มออกมาเจื่อน ๆ “ เขาหวาดผวาโดยไม่รู้ตัว “ผมตื่นเต้นมากไปหน่อย” ชิม่อนเช็ดเหงื่อที่หน้าผากแล้วรินน้ำชาให้ตัวเองอีกถ้วย เมื่อเห็นการกระทำของเขา กิดเดียนจึงค่อย ๆ เตือนเขา “ดื่มชาเย็น ๆ มากเกินไปไม่ดี ระวังด้วย” ช