บทที่ 175 สายฝนสีแดง

แอเรียนมองสายฝนผ่านกระจกห้องครัว เธอเห็นอกเห็นใจทิฟฟานี่ ทั้งคู่ถูกผลักมาถึงทางตัน... “ทิฟฟ์ เธออยู่ที่ไหน? ฉันจะไปหาเธอเดี๋ยวนี้แหล่ะ” แอเรียนกล่าวขณะที่เธอทิ้งงานที่บ้านและเดินออกไปพร้อมกับร่ม “ฉันอยู่ที่ร้านสะดวกซื้อชั้นล่างของบ้าน ฉันออกมาพร้อมกับโทรศัพท์ของฉัน ฉันไม่ได้ใส่เสื้อแจ็คเก็ตด้วยซ้ำ มันหนาวมาก... ฉันไม่อยากกลับไปเจอแม่เลย ตอนนี้ฉันไม่สามารถทนเห็นใบหน้าของเธอได้” เสียงของทิฟฟานี่เจือด้วยน้ำเสียงสะอื้น แอเรียนที่เดินไปที่ประตูหันกลับมาทันทีเมื่อเธอได้ยินว่าทิฟฟานี่ไม่ได้สวมเสื้อแจ็คเก็ต “โอเค ฉันจะเอาเสื้อไปให้เธอนะ อยู่ที่นั่นและรอฉัน อย่าไปไหนล่ะ!” ในขณะที่เธอพูดนั้น แอเรียนลื่นล้มลงบนพื้นตอนที่เธอกำลังขึ้นบันได ท้องส่วนล่างของเธอกระแทกเข้ากับขั้นบันใดและร่มของเธอก็หล่น แม้จะเจ็บปวด แต่เธอก็ลุกขึ้นคว้าเสื้อแจ็คเก็ตแล้วรีบวิ่งออกไป พายุลมแรงและฝนตกหนักอย่างไม่ลืมหูลืมตา เสื้อผ้าครึ่งล่างของแอเรียนก็เปียกด้วย แม้ว่าเธอจะถือร่มก็ตาม รองเท้าของเธอก็เปียกโชกเช่นกัน รถยนต์แทบไม่ผ่านมาบริเวณนั้นเลย เธอสามารถเรียกรถแท็กซี่ได้เมื่อเธอมาถึงทางแยก ขณะที่แอเรียนเข้ามาในรถเธอร