บทที่ 1095 ชายผู้นั้นกังวลมากเกินไป

แอเรียนปฏิบัติต่อมาร์คในฐานะคนที่คู่ควรกับการแบ่งปันความสุขและปัญหาของเธอโดยอัตโนมัติอย่างที่มนุษย์ทั่วไปย่อมทำกับคนใกล้ชิดของตน ผู้คนมักจะไม่ค่อยมีความลับกับคนใกล้ชิดอยู่แล้ว มาร์คมองเธอด้วยความจริงจัง “เกิดอะไรขึ้น?” เธอฝืนแสยะยิ้มให้เขา “เธอป่วย แต่ดูเหมือนจะไม่ร้ายแรงนัก เธอเพิ่งจะได้รับการผ่าตัด เธอก็เลยไม่ได้มาหาสมอร์และฉันเลย แล้วเธอก็บอกฉันว่า เธอจะย้ายออกจากเมืองก่อนที่ฌองจะถูกปล่อยตัว เธออยากมั่นใจว่าฌองจะหาพวกเธอไม่เจอ ฉันว่า ฉันน่าจะเห็นด้วยกับการตัดสินใจของเธอนะ ฉันแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงบ่นว่า เธอรู้สึกเสียใจแค่ไหนที่ต้องทิ้งฉันอีกครั้งหรืออะไรทำนองนั้น อย่างกับว่าฉันจะสนใจอย่างนั้นแหละ” มาร์คขยี้ผมเธอ “ไม่เป็นไรนะแอริ ทุกคนต่างก็ต้องเดินบนเส้นทางของตัวเอง หล่อนอาจจะไม่ได้อยู่ในเมืองนี้ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าพวกเธอจะไม่สามารถติดต่อกันได้ซะหน่อย มันเป็นเพียงส่วนหนึ่งของชีวิตมนุษย์ ไม่เห็นจะต้องน้อยใจขนาดนี้เลย” “น้อยใจ?” แอเรียนโต้ตอบ “ฉันไม่ได้น้อยใจซะหน่อย! ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้นล่ะ?” มาร์คจับค้างเธอและเงยหน้าเธอขึ้นพลางจ้องเข้าไปในดวงตาเธอด้วยสายที่แหลมคมของเขา เ