บทที่ 534

นายหยิงจ้องมองพวกเขาอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาในท้ายที่สุด “ช่างเถอะ งั้นไว้เจอกัน” ... ขณะเดินออกจากคฤหาสน์หยิง ลู เซียวเหยาจับมือ หยิง เสี่ยวเซียวขณะที่เขาหันหลังกลับไปมองคฤหาสน์สไตล์ยุโรปนั้น เขาบ่นติดตลกว่า “ที่นี่จะเป็นหนึ่งในสถานที่ที่ฉันจะไม่กลับมาอีก” เมื่อได้ยินคำพูดของเขา หยิง เสี่ยวเซียวก็หันไปมองคฤหาสน์ของเธอเช่นกัน ความโศกเศร้าปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ ขณะที่เธอหันไปมองเขา “นายเกลียดที่นี่มากเลยเหรอ?” ลู เซียวเหยาหันกลับมาและจ้องตาของเธอ เขายิ้มอย่างอ่อนโยนและพยักหน้าอย่างจริงใจ “ฉันไม่อยากมาที่นี่อีกจริง ๆ” จากนั้นเขาก็ปล่อยมือเธอและเดินตรงไปที่รถ เมื่อมือของเธอว่างเปล่า หัวใจของเธอก็ว่างเปล่าเช่นกัน ความขมขื่นกระจายทั่วหัวใจของเธอ เธอกำมือของเธอเข้าหากันหา ๆ ขณะที่เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ และวิ่งเข้าไปหาเขา เมื่อเขากำลังจะเปิดประตูรถ เธอก็รีบตะโกนว่า "ลู เซียวเหยา" ลู เซียวเหยาหันกลับมา ร่างเพรียวบางพุ่งเข้ามาหาเขา ทำให้เขากอดเธอโดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ความอบอุ่นบนริมฝีปากของเธอทำให้เขาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อดวงตาของเขาสบเข้ากับดวงตาที่สดใสของเธอ “พวกเ