บทที่ 520

เมื่อเธอเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น เธอก็ต้องแลกใจเมื่อพบว่ามีใครบางคนนอนอยู่บนโซฟา คนคนนั้นคือ ลู เซียวเหยา ทันทีที่เธอเห็นเขา หัวใจของเธอก็สงบลง “เมื่อคืนเขานอนในห้องนั่งเล่นอย่างนั้นเหรอ ที่นี่ไม่มีห้องรับแขกเหรอ?” หยิง เสี่ยวเซียวเดินไปเดินมาอย่างงง ๆ จากนั้นเธอก็นั่งลงข้างเขา และจ้องมองใบหน้าที่กำลังหลับใหลของเขา รอยยิ้มจาง ๆ เริ่มปรากฏอยู่ในแววตาของเธอ มันเป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการว่าชายผู้ร่าเริงคนนี้ จะดูเหมือนเด็กน้อยเวลาที่เขานอน มีร่องรอยของความรักในดวงตาของเธอ เธอเห็นคิ้วของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ราวกับว่าเขากำลังฝันร้าย เมื่อเห็นแบบนั้นเธอจึงยกมือขึ้น เพื่อสัมผัสปมระหว่างคิ้วของเขา แม้ว่าเธอจะทำสิ่งนี้อย่างอ่อนโยน แต่ ลู เซียวเหยาก็ตื่นทันที ดวงตาของเขาเบิกกว้างและก่อนที่ หยิง เสี่ยวเซียวจะหลบตา ดวงตาของเธอสบกับดวงตาสีดำที่สับสนเล็กน้อยของเขา เธอหัวเราะอย่างรีบร้อน ก่อนที่จะรีบลุกขึ้น เธอแสร้งทำเป็นว่าเธอผ่านมาโดยบังเอิญ “ฉันเห็นนายหลับแล้วมันมียุงเกาะหน้านายน่ะ ก็เลยไล่ให้” "ยุง?" ดวงตาที่มึนงงของ ลู เซียวเหยาค่อย ๆ จ้องเธอ เขาหัวเราะเบา ๆ “ทำไมถึงมียุงอยู่บนที