บทที่ 335

พยาบาลล้างแผลให้กับ ซอง อันยี พันด้วยผ้าพันแผล และบอกเธอว่าพยายามอย่าให้แผลโดนน้ำ เธอขอบคุณนางพยาบาล และลุกขึ้นเตรียมตัวเดินออกจากห้องพยาบาล บนโถงทางเดินยาว แสงไฟริบรี่ส่องลงมาอย่างเงียบเชียบ ขณะที่ ซอง อันยี เดินกลับไปหา ทัง โรลชูว อย่างช้า ๆ เมื่อนึกไปว่าใครบางคนยังคงอยู่ที่นั่น เธอก็ไม่อยากกลับเข้าไปเลย แต่ถึงกระนั้นเธอก็ไม่สามารถที่จะหนีกลับไปเฉย ๆ ได้ เพราะ ชูวชูว จะสงสัยเอา เมื่อเธอเดินเกือบจะถึงตึกผู้ป่วย ใครบางคนก็เปิดประตูและเดินออกมา คน ๆ นั้นคือ เซิน โมเฟย เธอหยุดอยู่กับที่และหันหลังกลับโดยไม่รู้ตัว “อันยี” เขาเรียกชื่อเธอ แผ่นหลังของเธอแข็งทื่อ เธอกำมือแน่นเพื่อพยายามข่มความว้าวุ่นที่อยู่ในใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างเย็นชา แบะพูดขึ้น “มีอะไรอย่างนั้นเหรอค่ะ คุณเซิน?” เซิน โมเฟย ไม่ได้ตอบเธอ แต่กลับเดินเข้าไปใกล้เธอแทน สายตาของเขาเหลือบไปมองผ้าพันแผลบนมือเธอ ร่องรอยของความเจ็บปวดใจฉายขึ้นในเเววตา “ทำไมคุณถึงไม่ระวังตัวเลย” เขาถามขึ้นเบา ๆ น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน ซอง อันยี ถึงกับตกตะลึงไปชั่วขณะ แต่เธอก็ดึงสติกลับขึ้นมาแล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชา “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉั