บทที่ 262

ซอง อันยี ถึงกับยิ้มไม่ออก เมื่อเห็นว่าเธอตัดสินใจแล้ว เจ้าของจึงตัดสินใจที่จะไม่ยืนกรานต่อไป "งั้นค่อย ๆ หานะครับ ถ้าต้องการความช่วยเหลือก็สามารถเรียกได้ตลอดครับ" "ค่ะ ขอบคุณ" เมื่อเห็นเจ้าของร้านไปแล้ว ซอง อันยี ก็หายใจเข้าลึก ๆ เธอก้มหน้าลงและเปิดฝ่ามือเพื่อจ้องไปที่ต่างหูในมือ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็กำหมัดแน่นและหันไปมองที่ห้องส่วนตัวอีกครั้ง ประตูยังคงปิดอยู่ ดูเหมือนว่าเธอจะมองไม่เห็นเขา เธอถอนหายใจ ตอนที่เธอกำลังจะออกไป เธอก็เห็นบริกรคนหนึ่งถือผลไม้ไปที่ห้องส่วนตัวนั้น เธอหยุดและหันกลับไปจ้องที่ห้องส่วนตัว เธอเห็นบริกรเคาะประตูและเปิดออกหลังจากนั้น เธอก็เห็นร่างสูงยาว ของผู้ชายคนนั้น ตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างรวดเร็วเมื่อเธอเห็นเขา เมื่อเขารับถาดผลไม้จากบริกรชายคนนั้นแล้ว เขาก็หันหน้ามองไปทาง ซอง อันยี เขารู้เลยว่ามีคนกำลังจ้องเขาอยู่ เมื่อเขาเห็น ซอง อันยี ตาของเธอเป็นประกายก่อนที่ เธอจะหลบสายตาเขา เมื่อเขาหันกลับไปเพื่อเดินเข้าไปในห้องส่วนตัวพร้อมกับถาดผลไม้ มีคนเรียกเขาไว้ "หลัว ชิงจือ" แปลว่าเขาหยุดชะงักทันทีเมื่อเขาได้ยินเสียงนี้ แต่เขาก็ยังคงเดินเข้าไ