บทที่ 260

"อันยี!" ทัง โรลชูว และ เสี่ยวเซียว ร้องด้วยเสียงตกใจอย่างพร้อมกัน ซอง อันยี เห็นว่าพื้นใกล้เธอมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอจึงหลับตาลง เธอได้แต่คิดว่าหน้าของเธอกำลังจะกระแทกพื้นอยู่แล้ว มีคนมาโอบเธอไว้ เขาคว้าเธอให้ไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา เธอได้กลิ่นน้ำหอมกลิ่นที่ดูสะอาดเหมือนผู้ดี หลังจากเผชิญหน้ากับความตายอย่างหวุดหวิด เธอก็ลืมตาขึ้นช้า ๆ เธอสบตาเข้ากับสายตาเย็นชาของคน ๆ หนึ่ง ในขณะนั้นเธอกำลังช็อค เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคน ๆ พยุงเธอให้ยืนได้แล้ว เธอเรียกสติตัวเองกลับมา เมื่อเธอได้ยินเสียงของ เสี่ยวเซียว "ขอบคุณ ที่ช่วยอันยีไว้นะ" แม้ว่านั่นจะเป็นคำขอบคุณ แต่ เสี่ยวเซียว ก็พูดโดยไม่มีท่าทีอ่อนน้อม นั่นเป็นเพราะคนที่ช่วยอันยีเป็นคนเดียวกับที่แย่งโทรศัพท์ของเธอไป ถ้าไม่ใช่เพราะเขาอันยีก็คงจะไม่หกล้มอย่างนั้น แต่พวกเธอเป็นผู้หญิงที่มีนิสัยดี และเหตุการณ์ทั้งสองอันนั้นแตกต่างกัน พวกเขาแยกแยะได้ ถ้าเขาช่วยเธอไม่ทันเวลาหน้าของอันยีคงแทบจะมีแต่รอยช้ำน่ารังเกียจ ชายคนนั้นส่งโทรศัพท์คืนให้ ซอง อันยี "ผมรู้ตัวเองดีว่ากำลังทำอะไรอยู่ ถ้าผมทำให้คุณไม่พอใจ โปรดยกโทษให้ผมด้วย" เสียงของชายคนนั้นชัดเจน