บทที่ 78

เจเรมี่จ้องมองมาเดลีนอย่างเขม่นพร้อมกับขมวดคิ้วเข้าหากัน ไฟที่เคยโหมกระหน่ำในดวงตาของเขาดูเหมือนจะหายไปมนทันที เขาย่อตัวลงเพื่อเข้าใกล้เธอมากขึ้น จากนั้น เขาก็ปัดปอยผมที่หลุดออกจากหน้าผากของเธอไปด้านหลัง น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนเมื่อเขาพูดว่า “เธอบอกว่าเธอท้องลูกของผมก่อนที่เธอจะถูกขังคุก เธอสูญเสียลูกไปได้อย่างไร?” คงจะดีไม่น้อยหากเขาไม่เอ่ยถามเธอ คำถามของเขา กำลังเปิดบาดแผลที่ยังไม่ได้รับการเยียวยาในหัวใจของมาเดลีนให้เปิดกว้างออก เลือดไหลออกมาอย่างล้นเหลือ เธอมองไปที่เจเรมี่ที่ตั้งถามคำถามนี้กับเธอในทันทีด้วยความสนุก “ก็อย่างที่คุณพูดนั่นแหละ คุณวิทแมน เธอตายแล้ว ทำไมต้องถาม? เธอจะฟื้นกลับมามีชีวิตอีกเหรอไง?” "มาเดลีน ตอบผมที” เจเรมี่มองไปที่มาเดลีนที่มีรอยยิ้มปลอมบนใบหน้าของเธอ หัวใจของเธอถูกบีบแน่นด้วยคีมที่มองไม่เห็น "คุณท่านวิทแมน คุณเป็นผู้เชี่ยวชาญในการโรยเกลือลงบนบาดแผลสดของคนอื่น “มาเดลีนยิ้มอย่างประชดประชัน ดวงตาสีแดงของเธอชุ่มไปด้วยน้ำตา เธอไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเจเรมี่ได้อีกต่อไป "เจเรมี่ มันเป็นเวลาหลายปีมาแล้ว ฉันสามารถผ่านพ้นช่วงที่คุณตะคอ