บทที่ 311

เมื่อได้ยินแบบนั้น เมเรดิธไม่รู้สึกโกรธใด ๆ อีกทั้งเธอยังยิ้มออกมา “วีล่า ควินน์ ฉันคิดว่าในที่สุดเธอก็บ้าไปแล้วอย่างสมบูรณ์แบบ เธอกล้าพูดออกมาโดยที่ไม่อายเลยหรือไง?” “ไม่มีทางบ้าได้ขนาดนี้ถึงแม้ว่าเธอจะบ้าไปแล้วก็ตาม” มาเดลีนโต้กลับอย่างไม่แปลกใจ “ในเมื่อทุกอย่างมาถึงจุดนี้แล้ว นี่เธอยังคิดว่าเจเรมี่ต้องการเธออยู่อย่างนั้นเหรอ?” “ห๊ะ! อย่าฝันไปเลย! นี่เธอคิดว่าเจเรมี่ต้องการที่จะอยู่กับเธอถึงแม้ว่าเขาจะไม่ต้องการฉันงั้นเหรอ?” เมเรดิธกอดอกและหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ ภายในดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความมั่นใจ “วีล่า ควินน์ จะต้องให้ฉันบอกไหม ต่อให้เธอจะศัลยกรรมรูปร่างให้เปลี่ยนไปแค่ไหน แต่ผู้หญิงที่รักและไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ไม่ว่าใครมาแทนที่ไม่ได้ก็คือฉัน!” ขณะที่เมเรดิธแสดงท่าทีหยิ่งผยองนั่น ทำให้มาเดลีนยิ้ม “แทนที่ไม่ได้?” เธอพูดคำนั้นซ้ำเหมือนต้องการสื่อบางอย่าง เธอยิ้มออกมาก่อนที่จะหยิบเอาไวน์ที่อยู่ตรงหน้ามาเปิด และรินลงไปเกือบครึ่งแก้ว “ผู้หญิงชั่วร้าย สกปรก มีจิตใจเหมือนงูเห่าแบบเธอที่ยังอยู่ในโลกนี้ เธออาจถูกมองว่าเป็นสิ่งมหัศจรรย์ที่ ‘น่าแปลกใจที่ไม่สามารถถูกแทนที่ได้’ มาเดลีนพูดออ