บทที่ 233

มาเดลีนสามารถลืมสิ่งต่าง ๆ มากมายในชีวิตเธอได้ เธอสามารถลืมช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตของเธอและความรู้สึกที่สวยงามที่เธอมีขณะที่เธอหลงรักเจเรมี่อย่างสุดซึ้งไปได้ แต่เธอไม่มีทางไม่คุ้นเคยกับสิ่งที่เห็นอยู่ต่อหน้าเธอไปตลอดชีวิต ด้วยความงุนงงที่เกิดขึ้น เธอค่อย ๆ เอื้อมมือไปหยิบของที่ตกลงมาที่พื้นก่อนจะวางมันลงบนฝ่ามือของตัวเอง หากใช้สายตามองมันแล้วนั้น มันก็เหมือนกับว่าเธอได้ยินเสียงคลื่นซัดเช่นเดียวกับกลิ่นและรสเค็มของลมทะเล แม้แต่คำสัญญาที่อ่อนโยนของเด็กชายยังคงดังก้องอยู่ในหูของเธอว่า “ลินนี่ เมื่อฉันโตขึ้น ฉันจะให้เธอมาเป็นเจ้าสาวของฉันนะ …” กระนั้น คำสัญญานี้ได้ปลิดปลิวหายไปกับสายลมและจบลงด้วยการจมลงสู่ก้นทะเลไปในที่สุด สิ่งต่าง ๆ ไม่สามารถย้อนกลับไปในช่วงเวลานั้นได้อีกแล้วในชีวิตนี้ … “ลินนี่ ... ” มาเดลีนหยุดคิดเรื่องเก่าในความทรงจำของเธอหันไปมองเจเรมี่ที่พึมพำอยู่คนเดียวเขายังคงเรียกหาลินนี่อยู่ไม่ขาด ทว่าแล้ว ลินนี่ที่เขาเรียกหาไม่ใช่เธอแต่เป็นเมเรดิธ ผู้หญิงร้ายกาจที่เขาชอบเอาใจและรักโดยไม่มีเหตุผลหรือที่ไม้มีที่สิ้นสุด มาเดลีนเบนสายตาจากเขามองไปที่เปลือกหอยหลากสีในมือขอ