บทที่ 208

เมเรดิธไม่สนใจว่าตาแก่วิทแมนจะคิดอย่างไร สิ่งสำคัญสำหรับเธอคือการที่เจเรมี่คิดยังไง ดวงตาที่วาววับของเธอหันไปมองชายผู้เย็นชา “คุณเชื่อใจฉัน ใช่มั้ย เจเรมี่?” น้ำเสียงของเมเรดิธนุ่มนวลขณะที่เธอเอื้อมมือไปจับมือเจเรมี่ พยายามให้เขาเชื่อในตัวเธอ แต่สิ่งที่เธอได้รับคือสายตาที่เย็นชาเต็มไปด้วยความสงสัยซึ่งกวาดมองใบหน้าของเมเรดิธ อย่างรวดเร็วจากมุมตาของเขา เขาเดินจากไป โดยไม่ให้คำตอบกับเธอ “เจเรมี่ เจเรมี่…” ความรู้สึกเจ็บปวดทำให้น้ำตาของเธอเริ่มไหลออกมาอย่างพร้อมเพียงกันขณะที่เมเรดิธเฝ้ามองร่างที่กำลังเดินหนีไปของเจเรมี่ เอโลอิสเริ่มปลอบโยนเธออย่างเห็นอกเห็นใจ “ไม่เป็นไร เมเรดิธ เจเรมี่เป็นคนฉลาด แม่แน่ใจว่าเขาจะไม่ตกหลุมพรางคำโกหกแบบนี้!” เมเรดิธพยักหน้าและเช็ดน้ำตา “หนูจะตามไปดูเขาค่ะคุณแม่” “เมเรดิธ” เอโลอิสถอนหายใจอย่างเศร้า ๆ เธอส่งสายตา ไปทางมาเดลีนด้วยความไม่พอใจ เมื่อสิ้นสุดการจ้องมองที่น่ารังเกียจของเอโลอิส มาเดลีนพบว่าตัวเองยิ้มและเดินผ่านไปโดยไม่สนใจ “ถ้าสิ่งที่อยู่ในความทรงจำของฉันยังดีอยู่ คุณเองมั่นใจมากว่าคุณได้เห็นว่ามาเดลีนหน้าด้านและโหดเหี้ยมแค่ไหน ใช่ไหม คุณนายมอ