บทที่ 167

“คุณครอว์ฟอร์ดค่ะ คุณสามารถหุบปากได้ทุกเวลาหากคุณไม่รู้วิธีพูดที่ถูกต้อง จะไม่มีใครคิดว่าคุณเป็นใบ้ถ้าคุณไม่พูด คุณชายครอว์ฟอร์ดและฉันเองก็ไม่ได้ทำอะไรที่ผิด แม้ว่าคุณจะไม่เชื่อใจฉัน แต่คุณก็ควรเชื่อใจในคู่หมั้นของคุณเองจริงไหม?” "เธอ…" “ถ้าฉันจำไม่ผิด แม้แต่คุณครอว์ฟอร์ดก็เคยเป็นภรรยาเก็บมาก่อน คุณไม่คิดบ้างหรอว่าคำพูดที่ออกจากปากของคุณมันช่างเป็นเรื่องน่าขัน?” เมเรดิธพูดไม่ออกขณะที่ใบหน้าของเธอบูดเบี้ยว เธอเห็นว่าสายตาของคนที่มองอยู่รอบ ๆ ของพวกเขาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ดังนั้นเธอจึงใช้ท่าทางที่ราวกับว่าเธอเป็นคนผิด “คุณควินน์ค่ะ ฉันไม่รู้ว่าคุณได้ยินข่าวลือพวกนั้นมาจากไหน แต่ฉันคบเจเรมี่มาตลอด มาเดลีน น้องสาวที่ตกหลุมรักเขาและวางแผนที่หลอกล่อที่จะหลับนอนกับเขา และบังคับให้เจเรมี่แต่งงานกับเธอ ตอนนี้ มาเดลีนตายไปแล้ว ดังนั้นฉันจึงไม่รู้สึกสนุกกับการพูดเรื่องนี้ แต่ฉันจะไม่ยอมให้ใครดูถูกฉันแบบนั้น!” “คุณจะไม่ยอมให้ใครดูถูกคุณ แต่ถ้าคุณดูถูกฉันต่อหน้ามันจะไม่เป็นไร’งั้นเหรอ? คุณครอว์ฟอร์ด ฉันได้ยินมาว่าคุณเป็นลูกสาวของตระกูลมอนต์โกเมอรี ผู้หญิงสูงศักดิ์อย่างคุณคิดว่าเธออยู่เหนือมาร