บทที่ 165

เมเรดิธรู้สึกว่าเธอกำลังตเจอเรื่องแย่ ๆ เธอจึงแกล้งทำเป็นข้อเท้าแพลง เธอตั้งใจสร้างเรื่องใหญ่โตจากการที่เธอได้รับบาดเจ็บให้เจเรมี่ฟัง เพื่อที่จะหลอกล่อให้เขามาเยี่ยมเธอที่บ้านตระกูลมอนต์โกเมอรี ห้องที่ใหญ่โตกว้างขว้างตกแต่งอย่างหรูหรา และสวยงาม แม้กระทั่งห้องน้ำก็ถูกตกแต่งด้วยเครื่องสุขภัณฑ์ที่ดีและหรูหรา แน่นอนว่าเมเรดิธเพลิดเพลินไปกับทุกสิ่งทุกอย่างที่แท้จริงแล้วควรจะเป็นของมาเดลีน เธอไม่เคยรู้สึกสำนึกผิดเลย และการตายของบริทนีย์ก็เช่นกัน มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองที่เธอจัดการมันสำเร็จได้อย่างเด็ดขาด มีแค่ผู้หญิงที่ฉลาดและรับมือได้ในทุกสถานการณ์อย่างเธอเท่านั้นแหละที่คู่ควรกับใช้ชีวิตอย่างคนชนชั้นสูงเช่นนี้ มาเดลีนกับบริทนีย์ไม่คู่ควรต่อการเป็นศัตรูของเธอ แต่แล้ว เธอก็ต้องมาพ่ายแพ้ให้กับ วีล่า ควินน์ ผู้หญิงที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าคนนั้น ในขณะที่กำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง เมเรดิธก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของเจเรมี่ เธอรีบล้มตัวลงนอนราวกับคนป่วยที่แสนอ่อนแอ พร้อมกับทำตาน่าสงสาร “เจเรมี่ คุณมาเยี่ยมฉันแล้ว” เจเรมี่มองไปที่ขาขวาที่ถูกพันผ้าไว้ของเธอ “คุณเป็นยังไงบ้าง?” “