บทที่ 1309

เมื่อได้ยินเสียงที่เธอเฝ้าฝันถึงในทุกวัน เมเดลีนก็เงยหน้าขึ้นมองโทรศัพท์ในมือของไรอันด้วยความตกใจ ดวงตาของเธอเบิกกว้างขณะที่พยายามมองหาที่มาของเสียงของเจเรมี่ ไรอันหันกล้องหลังไปที่เธอ ‘ใช่คุณหรือเปล่า เจเรมี่?’ ‘นี่เป็นเสียงของคุณใช่ไหม?’ เมเดลีนลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปหาเพื่อดูให้แน่ใจ แต่ไรอันคว้าข้อมือของเธอเอาไว้แล้วดึงร่างบางเข้าหาตัว เขาหมุนตัวเมเดลีนหันหลังแล้วแนบชิดกับอกแกร่งของเขา ก่อนจะจับหน้าสวยให้จ้องมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ เมเดลีนพยาพยามดิ้นหนีจากการจับกุมของไรอันด้วยความตื่นตระหนก ก่อนเธอจะเห็นเจเรมี่ในที่สุด “เจเรมี่…” “ลินนี่!” เสียงของเจเรมี่ยังคงก้องอยู่ในหูของเมเดลีนอย่างชัดเจน เมเดลีนจ้องไปที่ชายหนุ่มซึ่งร้อนใจและกระวนกระวายด้วยดวงตาที่ร้อนผ่าว เธอรู้ว่าทำไมเจเรมี่จึงดูเหมือนแวบหนึ่งจะโกรธเกรี้ยวขึ้นมา เธอจึงพยายามดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุมของไรอันเพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องมาเห็นภาพที่ไรอันกำลังทรมานเธอ ไรอันรู้ทันแผนของเมเดลีน เขาจึงไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ทำตามที่ต้องการ เขายังคงจับกรามของหญิงสาวแน่นแล้วบังคับให้จ้องตรงไปที่กล้อง ภาพนั้นฉีกหัวใจของเจเรมี่ออกเป็