บทที่ 1272

“เมื่อกี้ลินนี่ต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งแน่! เธอเห็นฉัน!” เจเรมี่วิ่งข้ามถนนไปตามสัญชาตญาณโดยไม่สนใจสัญญาณไฟจราจรเลยแม้แต่น้อย “เจเรมี่ อื้อ…” ในตอนที่เธอกำลังจะอ้าปากส่งเสียง ไรอันก็ปิดปากเมเดลีนเอาไว้แน่น เธอเห็นร่างสูงค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ และพยายามยกมือขึ้นเคาะกระจกรถหวังว่าเจเรมี่จะได้ยินเสียงเธอ ทว่าไรอันก็หยุดการกระทำนั้นไว้ด้วยการจับมือเธอเอาไว้ทั้งสองข้าง เขากอดเมเดลีนไว้ในอ้อมแขนแน่นเพื่อกันไม่ให้เธอดิ้น “ถ้าเขาเห็นคุณ มันไม่ใช่เรื่องดีแน่เอวลีน” เสียงเย็นชาของไรอันดังมาจากด้านหลัง “ลืมแล้วเหรอว่าตอนนี้เรากำลังจะไปเจอใคร?” เมื่อเขาเตือนอย่างนั้นเมเดลีนก็ไม่ได้มีท่าทีต่อต้านเขาอีกต่อไป กำปั้นที่ตอนแรกพยายามจะทุบกระจกรถค่อย ๆ คลายออกและวางลงบนตักอย่างช่วยไม่ได้ ดวงตาของเมเดลีนเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา เธอจ้องมองเจเรมี่ที่ค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ พวกเขาอยู่ห่างกันไม่มาก แต่ก็รู้สึกราวกับว่าพวกเขาถูกกั้นด้วยกำแพงที่มองไม่เห็น ไม่ว่าเธอจะพยายามเหยียดแขนออกไปเท่าไหร่ก็ไม่สามารถแตะต้องเขาได้ “ลินนี่! ลินนี่! คุณอยู่ไหน?!” เจเรมี่ยืนตะโกนอยู่บนถนน เมเดลีนไม่สามารถหยุดน้ำตาให้ไหลลงมาได้อ