บทที่ 1245

เมเดลีนตกตะลึง เมื่อได้ยินอย่างนั้น ขณะที่มองเข้าไปในดวงตาที่ลึกล้ำราวกับท้องฟ้ายามค่ำคืนและเยือกเย็นราวกับกระแสน้ำ ชั่วขณะหนึ่งเธอก็ไม่สามารถบอกได้ว่าเขากำลังพูดความจริง หรือจงใจทำให้เธอโกรธเพื่อให้เธอจากไปกันแน่ “ไปเดี๋ยวนี้” เจเรมี่มองเมเดลีนที่ยังคงงุนงงและกล่าวเน้นย้ำอีกครั้ง “เจเรมี่?” “ไรอันอาจจะทำผิดมากมาย แต่เขาพูดถูกอยู่เรื่องหนึ่ง” เจเรมี่หายใจเข้าลึก ๆ และอดทนต่อความเจ็บปวดที่แขน จากนั้นก็หัวเราะเยาะตัวเองและพูดว่า “ความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดที่ผมเคยทำคือการใส่ใจคุณมากเกินไป เอวลีน ผมรักคุณ แต่ถ้าครอบครัววิทแมนต้องพังทลายลงทั้งหมดเพราะความรักของผมที่มีต่อคุณ มันก็คงจะเป็นราคาที่แพงเกินจะจ่ายได้” เมเดลีนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน เธอรู้สึกได้เลยว่าสติของตัวเองเริ่มล่องลอยออกไปไกล “เอวลีน ผมเองก็รู้สึกเหนื่อยเหมือนกัน” เขาเอ่ยในทันใดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน “ผมไม่สามารถเสียสละตัวเองและครอบครัวทั้งหมดเพียงเพราะคุณได้” หลังจากที่เขาพูดแบบนั้นเมเดลีนก็ไม่รู้ว่าเป็นน้ำฝนหรือน้ำตาที่ทำให้สายตาเธอพร่ามัว เธอมองใบหน้าซีดเซียวตรงหน้าด้วยความสับสน “เจเรมี่” “คุณควรจะไปได้แ