บทที่ 2

“แ_่ง ไอผู้ชายที่อยู่ต่อหน้าฉันเป็นเพียงคนธรรมดาที่เดินผ่านมา สวมเสื้อผ้าพวกจน ๆ แล้วทำไมฉันต้องรู้สึกกลัวด้วยวะ?” ซุน เถิงหยาง ถ่มน้ำลายและอยากจะต่อยไอ้คนที่เดินผ่านมานี่สักที อย่างไรก็ตามในครู่ต่อมา ชายผู้เดินผ่านมานั้นเหยียบย่ำซุน เถิงหยาง ที่ใบหน้าแนบแน่นลงกับพื้น ซุน เถิงหยาง ผู้น่าสงสาร! เมื่อชายสองคนเห็นจึงรีบเข้าไปซัดชายผู้เดินผ่านมานี้ที่จู่ ๆ ก็ปรากฎตัวขึ้น ทันใดนั้น ทั้งหมดที่หลิง อี้หราน เห็นนั้นคือชายผู้เดินผ่านมาซัดชายหนุ่มทั้งสามคน ช่างเป็นฉากที่ค่อนข้างโหดเหี้ยมทีเดียว ไม่ไกลจากตรงนั้นมีรถคนหนึ่งที่อยู่ในมุมสี่แยกที่เปล่าเปลี่ยวนั้น เกา ฉงหมิงซึ่งนั่งอยู่ในรถเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาของเขาและอธิษฐานพึมพำ”นายน้อยอี้ได้โปรดอย่าทำอะไรบ้าๆนะครับ!” ถ้านายนายอี้ทำอะไรที่บ้าคลั่งลงไป ผลลัพธ์จะน่ากลัวอย่างคาดไม่ถึง คงไม่แปลกที่เขาจะฆ่าคน เกา ฉงหมิง เคยเห็นพฤติกรรมอันบ้าคลั่งของเขามาก่อน ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่อยากที่จะเผชิญกับมันอีกไปตลอดชีวิตของเขา คนนี้ถนนถูกปิด ใครจะคาดคิดว่าคนห้าคนกับรถ Ferrari จะบุกเข้ามาที่นี่? พวกเขารบกวนนายน้อยอี้ที่ต้องการอยู่คนเดียว ในวันนี้ของทุก ๆ ปี นายน้อยอี้จะปิดถนนทั้งสายเพื่ออยู่คนเดียวบนท้องถนนและสวมเสื้อผ้าเก่า ไม่มีใครกล้าถามราวกับว่ามันเป็นเรื่องต้องห้าม แม้ว่าเกา ฉงหมิงจะติดตาม อี้ จิ่นหลี มาหลายปีแล้ว แม้แต่เขาก็ยังไม่รู้เหตุผลเช่นกัน ในขณะที่เกา ฉงหมิง มองดูนายน้อยของเขายกชายร่างอ้วนได้อย่างสบาย ๆ แล้วทุ่มศีรษะเข้ากับกำเเพงซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาไม่รู้ว่าควรจะหยุดเจ้านายของเขาดีไหม แต่ทันใดนั้นเจ้านายของเขาก็หยุดต่อสู้กับชายคนนั้น เกา ฉงหมิง กะพริบตาด้วยความตกใจ เขาแน่ใจว่าเจ้านายของเขาหยุดลงเพราะผู้หญิงคนนั้นที่เกือบจะถูกข่มขืนพูดอะไรบางอย่างซึ่งทำให้นายน้อยอี้หยุดการกระทำของเขา หลิง อี้หราน กล่าวว่า "ถ้าคุณชกเขาอีกเขาจะตายนะคะ" “เเล้วยังไง?” อี้ จิ่นหลี กล่าวพรางก้มศีรษะลงมองอย่างเยือกเย็นไปที่หลิง อี้หราน ผู้ซึ่งพยายามยืนให้อยู่ด้วยความยากลำบาก หลิง อี้หราน ถึงกับชะงัก ที่ก่อนหน้านี้ไม่สามารถจะเห็นหน้าชายคนนี้ได้ จนกระทั่งตอนนี้เธอสามารถเห็นชายคนนี้ได้อย่างชัดเจนเเจ่มเเจ้ง เขาหล่อและจมูกที่โด่งตรงเป็นสันขึ้นรูป ริมฝีปากของเขาบางและดูมีไตล์ แม้ว่าเขาจะดูมีรูปลักษณ์ที่ดี แต่เขายังซ่อนอารมณ์สีหน้าไว้ไม่ให้ใครรับรู้ แววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเสน่หาของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นมัวและความเฉยเมยแห่งตายภายใต้ผมหน้าม้าของเขา ราวกับว่าชีวิตของผู้คนนั้นไม่ได้มีความหมายอะไรสำหรับเขาเลยทั้งสิ้น เขาไม่สนใจชีวิตของคนอื่นหรือแม้เเต่ชีวิตของเขาเอง หลิง อี้หราน สูดหายใจเข้าอย่างลึก ๆ เเละพูดว่า “มันไม่คุ้มค่าที่จะถูกขังอยู่ในคุกเพราะคนห่วยๆแบบนี้” หลังจากที่จ้องมองเธออย่างเงียบ ๆ ในไม่กี่วินาที อี้ จิ่นหลี ก็คลายนิ้วมือของเขาออก ซุน เถิงหยาง รู้สึกราวกับว่ากลับมามีชีวิตอีกคครั้งโดยไม่สนใจว่าจะมีเลือดอยู่บนใบหน้าของเขาหรือไม่ ซุน เถิงหยาง รีบวิ่งไปที่รถพร้อมกับเพื่อน ๆ ของเขาทั้งสามคน จากนั้นก็หนีไป ซุน เถิงหยาง แสยะยิ้มด้วยความมุ่งร้ายและพูดว่า “ฉันจะพาพวกมามากกว่านี้และซัดไอ้คนนั้นให้สาสม” หญิงสาวเงียบงัน ม่านตาของเธอหดตัวลงเมื่อรู้ว่าชายที่เดินผ่านมานั้นดูคุ้นเคยเล็กน้อย งานเลี้ยงที่เธอได้เคยเข้าร่วมเมื่อก่อน เธอชำเลืองมองเขาจากระยะไกล ชายผู้เดินผ่านมาคนนั้นคือ… “เขาคือ อี้ จิ่นหลี คนที่เดินผ่านมาเมื่อกี้คือ อี้ จิ่นหลี!” ชายหนุ่มอีกสามคนมองที่เธอด้วยความตกใจและถามว่า “อี้ จิ่นหลี ชายที่รวยที่สุดในเมืองเฉิน? เป็นไปได้ยังไง?” “เเต่เขาดูเหมือนอี้ จิ่นหลี จริง ๆ นะ” หญิงสาวกล่าวด้วยความหวาดกลัว ทั้งสี่คนหน้าซีดและมองหน้ากันอย่างมืดมนไร้หนทาง —— หลิง อี้หราน จ้องมองไปที่ชายตรงหน้าของเธอและกล่าวด้วยความลังเล “สำหรับตอนนี้… ขอบคุณค่ะ” “ทำไมไม่ขอความช่วยเหลือ” เขาถามทันทีในขณะที่จ้องมองเธอ “ฉันคิดจริง ๆ ว่าคุณไม่มีทางจะเอาชนะพวกมันได้ ดังนั้นมันไม่จำเป็นที่ฉันจะหาเรื่องให้กับคุณ” เธอตอบ เขาไม่พูดอะไร แต่เดินไปอีกฝั่งของถนนและนั่งพิงหลังกับกำแพง “เขาไม่กลับบ้านหรือ? ตอนนี้อากาศหนาวเย็นและคืนนี้อุณหภูมิจะต่ำตั้งเเต่ 10 องศาไปจนถึงศูนย์ ถ้าคืนนี้เขานอนบนถนนนี่ พรุ่งนี้เช้าเขาจะยังมีขีวิตอยู่ไหมนะ?” หลังจากพิจารณาว่าชายผู้นี้ได้ช่วยเธอไว้ หลิง อี้หราน จึงเริ่มเดินเข้าไปหาเขา “ตอนนี้คุณไม่กลับบ้านเหรอ? ครอบครัวคุณอยู่ที่ไหนคะ? คุณมีหมายเลขโทรศัพท์ของพวกเขาไหม? ฉันสามารถช่วยคุณติดต่อพวกเขาเเเละขอให้พวกเขามารับคุณ” หลิง อี้หราน พูดในขณะที่เธอยืนอยู่ตรงหน้าชายผู้นี้ เขาเงยหน้าขึ้นมาอย่างช้าๆ ดวงตาแห่งความตายที่เต็มเปี่ยมไปด้วยเสน่หาจ้องมองเธออีกครั้งเเต่ไม่ได้ตอบอะไรใด ๆ กับเธอ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกราวกับว่าทุกอย่างหยุดนิ่ง จู่ ๆ หลิง อี้หราน คิดถึงชีวิตอันน่าสังเวชของเธอในคุก ย้อนกลับไปในตอนนั้นมันช่างเป็นช่วงเวลาที่มืดมนสำหรับเธอ แม้ว่าเธอจะมีชีวิตอยู่เเต่เธอก็ไม่มีความหวังอะไรใด ๆ “ถ้าคุณไม่มีที่ไหนจะอยู่ ก็มากับฉันนะคะ” เธอกล่าวชักชวนเขา —— หลิงอี้หรานไม่คาดคิดมาก่อนว่าเธอจะพาชายแปลกหน้ากลับไปที่อพาร์ตเมนต์ของเธอด้วยแรงกระตุ้น บางทีอาจเป็นเพราะชายคนนั้นช่วยเธอไว้หรือเพราะเขาเตือนเธอถึงประสบการณ์ภายในคุก “นี่คือที่ที่ฉันอาศัยอยู่ ถ้าคุณโอเคกับมัน ฉันจะปูเสื่อบนพื้นให้คุณได้พักผ่อน” หลิง อี้หรานกล่าว เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มยังคงเงียบไม่พูดอะไร หลิงอี้หรานจึงหยิบผ้าขนหนูผืนใหม่และแปรงสีฟันอันใหม่ออกมาแล้วมอบให้เขา “ไปชำระล้างในห้องน้ำก็ได้ เเต่ฉันไม่มีเสื้อผ้าให้คุณ อย่าทำให้เสื้อผ้าของคุณเปียกล่ะ” เมื่อชายหนุ่มเข้าไปในห้องน้ำ หลิง อี้หราน ก็เริ่มจัดแจงปูเสื่อแล้วหยิบผ้านวมสำรองมา อพาร์ทเมนต์ให้เช่ามีขนาดไม่ใหญ่ มีพื้นที่ครอบคลุม 10 ตารางเมตร เป็นสตูดิโออพาร์ตเมนต์พร้อมห้องน้ำ เมื่อชายหนุ่มออกมาจากห้องน้ำผมก็เปียก เห็นได้ชัดว่าเขาสระผม แต่ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อมองไปที่ผมที่เปียกของชายหนุ่ม หลิง อี้หราน ก็หยิบผ้าขนหนูขึ้นมาและพูดว่า "โค้งตัวสิ" ชายหนุ่มจับจ้องมาที่เธอ "ฉันก็แค่อยากจะช่วยให้ผมคุณแห้งด้วยผ้าขนหนูนี่ ฉันไม่มีเจตนาร้ายอะไร" เธอกล่าว "ถ้าคุณไม่ทำให้ผมเปียกของคุณแห้ง คุณอาจเป็นหวัดได้ง่าย ๆ นะคะ" เขายังคงจ้องมองเธอ หลังจากนั้นไม่กี่นาทีเขาก็ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่ช่างดึงดูดใจ "คุณเป็นห่วงผมหรือ?" "ใช่" หลิง อี้หราน ไม่ได้หลีกเลี่ยงการสบตากับเขา "หลังจากพาคุณมาที่บ้านฉันไม่อยากให้คุณเป็นหวัด" เขากะพริบตาและค่อย ๆ ก้มลง หลิงอี้หราน ถามว่า "คุณชื่ออะไร" เขานิ่งอยู่นาน แต่สุดท้ายก็ตอบว่า "จิน" “จิน” หลิง อี้หราน พูดชื่อของเขาซ้ำอีกครั้งและคิดว่ามันควรจะเป็นชื่อเล่น “ฉันชื่อหลิงอี้หรานคุณอยู่ที่ไหน? ครอบครัวของคุณล่ะ?” “ฉันไม่มีครอบครัวหรอก” เขาตอบ เธอก็ชะงักอย่างกะทันหัน "เขาอยู่คนเดียวเหรอ? นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขากลายเป็นคนจรจัด?" ในทางกลับกันครอบครัวของเธอยังมีชีวิตอยู่ เธอรู้สึกราวกับว่าพวกเขาไม่ใช่ครอบครัวของเธอ ความแตกต่างระหว่างพวกเขาทั้งสองคนคือเธอเช่าอพาร์ตเมนต์ "ดูเหมือนว่าเราอยู่ในเรือลำเดียวกัน" เธอกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มอันขมขื่นบนใบหน้าขณะที่เธอยังคงเช็ดผมให้แห้ง เมื่อผมของเขาแห้งเธอก็วางผ้าขนหนูลงและหวีผมให้กับเขา เมื่อเธอหวีผมม้าขึ้นไปบนศีรษะของเขา หน้าผากอันกว้างเต็มของเขา หลิง อี้หราน พบว่าเขาหล่อกว่าที่เธอคิดไว้ ลักษณะที่ดีของเขา เเต่ดูแข็งแกร่งเเละหาได้ยากในชาวเอเชียตะวันออก ตอนนี้แววตาของเขาไม่ว่างเปล่าเหมือนก่อน และเขากำลังมองเธอเหมือนกำลังจะสอบสวน