บทที่ 676

สีหน้าของเจเรมี่เปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเธอพูดแบบนั้น เขารู้ว่าเธอหมายถึงเฟลิซิตี้ แต่เขาไม่รู้ว่าเธอหน้าเหมือนกับใคร และยิ่งประหลาดใจมากขึ้นเมื่อรู้ว่าเฟลิซิตี้หน้าตาคล้ายกับเมเดลีน ‘เธอพูดจริงอย่างนั้นเหรอ?’ แม้ว่าจะเป็นเพียงการคาดเดาของเขา แต่เจเรมี่ก็ฝืนยิ้มออกมา “ผมเพิ่งจะพบกับเฟลหลังจากที่ตาบอด ผมก็เลยไม่รู้ว่าหน้าตาเธอเป็นยังไง” “เฟล? ชื่อเล่นของเธอเหรอ? ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของพวกคุณสองคนนั้นจะไปได้ด้วยดี สินะ? "..." เจเรมี่เม้มริมฝีปากแน่น เขาไม่เข้าใจว่าเมเดลีนต้องการจะสื่ออะไร แต่เขายิ้มและพยักหน้าตอบรับ “ใช่ เฟลิซิตี้กับผมมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก พวกเราถูกใจกันมากหลังจากที่พบหน้ากัน เธอเป็นเหมือนแสงสว่างปลายอุโมงค์ให้กับผม เธอทำให้ผมเข้าใจว่าอะไรคือสิ่งที่เรียกว่าความรักอันแท้จริงที่คนสองคนจะมอบให้กันได้” เขาพูดสิ่งพวกนี้ออกไปแม้ว่าเขาจะทำใจเชื่อมันไม่ลงก็ตาม จากนั้นเขายังฝืนยิ้มอยู่ “คุณมอนต์โกเมอรีครับ ถ้าคุณเรียกผมมาที่นี่เพื่อนถามว่าผมยังรักคุณอยู่ไหมล่ะก็ ผมเคยให้คำตอบคุณไปแล้วนี่ครับ ผมเคยรักคุณ รักมากด้วย แต่ตอนนี้ ผมไม่ได้รักคุณอีกแล้ว ผมมีรักครั้