บทที่ 518

เมื่อเห็นเจเรมี่มองมาที่ตัวเองแบบนั้นและไม่ยอมปล่อยเธอไป เมเดลีนจึงยกมือขึ้นมาและผลักเขาอย่างแรง ทันทีที่เธอสัมผัสแขนของเขา เจเรมี่ก็ร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด เมเดลีนเพิ่งนึกออกว่า แขนของเขาได้รับบาดเจ็บ เธอชะงักด้วยความตกใจ และไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร ในขณะเดียวกัน แจ็คสันเดินเข้ามา คนตัวเล็กกะพริบตาโต และขมวดคิ้วอย่างงุนงงเมื่อมองไปยังบุคคลสองคนที่อยู่ข้างหน้าเขา “พ่อกับแม่ ทำอะไรอยู่ครับ?” “…” เมเดลีนเหลือบมองเจเรมี่เล็กน้อย แล้วยกยิ้ม “แจ็ค แม่ขอไปนอนกับหนูได้ไหม?” เธอคิดว่าแจ็คสันจะยอม แต่คนตัวเล็กกลับส่ายหัว “พ่อคือคนที่ต้องการการอยู่กับแม่มากที่สุดในวันนี้ แจ็คนอนคนเดียวได้” “…” เมเดลีนพูดไม่ออก เจเรมี่ก้มลงลูบหัวของเด็กน้อย “แจ็คใจดีจริง ๆ ไม่ต้องห่วง แม่ของลูกจะอยู่กับพ่อ และแม่จะไม่ไปไหน” เมเดลีนรู้สึกไม่พอใจ “เจเรมี่” เจเรมี่ส่งยิ้มที่ไม่เคยมีมาก่อนให้เธอ “ที่รัก อาบน้ำแล้วเข้านอนเร็ว อย่าให้ลูกของเราต้องเป็นห่วงสิ” “...” เมเดลีนอยู่ดูแลแจ็คสันต่อ ในขณะที่เจเรมี่สละเตียงให้เธอ และเขาก็ย้ายไปนอนบนโซฟาแทน กลางดึกที่เงียบสงัด เมเดลีนเอนตัวนอนลงบนเตียง เพียงศีรษะ