บทที่ 454

ช่วงเวลาที่ผ่านมาห้าปี สำหรับครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เจเรมี่รู้สึกว่าเสียงของแจ็คสันฟังดูดีมากเมื่อเขาเรียกว่าพ่อ เขาเดินไปหาแจ็คสันแล้วนั่งยอง ๆ เขามองดูใบหน้าเล็ก ๆ นี้ด้วยสายตาที่อ่อนโยน บางทีอาจเป็นผลทางจิตวิทยาที่ในตอนนี้เขารู้สึกว่าเด็กที่อยู่ตรงหน้าเขาดูเหมือนมาเดลีนมากขึ้นเรื่อย ๆ “แจ็ค” เขาระงับอารมณ์ในใจและเรียกชื่อของเขาเบา ๆ แจ็คสันพยักหน้า “คุณพ่อครับ ผมจะกลับบ้านได้เมื่อไหร่? ผมคิดถึงแม่ ไม่ได้หมายถึงแม่ของผมนะ แต่เป็นวีล่า” แจ็คสันเน้นย้ำ เจเรมี่รู้สึกถึงหัวใจที่ถูกบีบแรงขึ้นของเขา “แจ็ค วีล่าเป็นแม่ของลูก ลูกมีแม่เพียงคนเดียว จำไว้นะ” “ครับ ผมจะจำไว้ครับ” แจ็คสันพยักหน้า เขายื่นของที่อยู่ในมือของเขา “ผมจะทำกระต่ายตัวนี้ให้เสร็จเร็ว ๆ หลังจากผมทำเสร็จแล้ว ผมจะให้แม่เอาไว้เพื่อปกป้องตัวเธอ” เด็กน้อยเริ่มแนะนำอุปกรณ์ที่เขาทำขึ้นมาเพื่อเอาไปใช้ป้องกันตัวเธอ ในที่สุด เจเรมี่ก็เข้าใจว่ามันเป็นอุปกรณ์ป้องกันตัวขนาดเล็ก เขาแปลกใจที่เด็กอายุเพียง 5 ขวบ มีพรสวรรค์เช่นนี้ กระนั้น เมื่อเขานึกถึงสร้อยข้อมือไมโครชิปที่เขามอบให้มาเดลีน เขารู้สึกว่าเด็กคนนี้อยากทำของขว