บทที่ 427

เจเรมี่เดินตรงไปยังห้องทำงานและเห็นแสงสว่างส่องออกมาจากห้องในระยะอันไกล สายตาของเขามองสอดส่องเข้าไปเล็กน้อย ฝีเท้าของเขาเดินย่องเบากว่าปกติโดยไม่รู้ตัว เมื่อเขาไปถึงประตูห้องทำงานและกำลังจะเข้าไป มาเดลีนก็เดินออกมาพร้อมกับแจ็คสันที่อยู่ในอ้อมแขน มาเดลีนรู้สึกประหลาดใจเมื่อเธอเห็นเจเรมี่ “เจเรมี่ ทำไมคุณถึงตื่นขึ้นมาล่ะ?” เธอยิ้มเล็กน้อย “ฉันขอตัวไปส่งแจ็คเข้านอนก่อนนะ” เจเรมี่ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกมา เพียงแต่พยักหน้า เมื่อเห็นมาเดลีนหันกลับไปพร้อมกับพาแจ็คสันเดินออกไป สายตาของเขาก็หยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังกลับและเดินเข้าไปในห้องทำงาน หลังจากที่มาเดลีนส่งแจ็คสันกลับไปที่ห้องของเขาแล้ว เธอก็กระซิบว่า “แจ็ค ลูกสัญญากับแม่ได้ไหมว่าลูกจะไม่บอกพ่อว่าเกิดอะไรขึ้นตอนนี้?” แจ็คสันกระพริบตาสองครั้งแล้วพยักหน้า “แจ็คจะฟังคุณแม่ครับและแจ็คจะไม่บอกคุณพ่อ” “ขอบใจนะ แจ็ค” มาเดลีนลูบหัวของเด็กน้อยและหอมแก้มนิ่มอมชมพูของเขาด้วยความรัก “ดึกมากแล้ว นอนได้แล้วนะ” หลังจากที่แจ็คสันนอนลงบนเตียงอย่างเชื่อฟัง มือเล็ก ๆ ของเขาก็ดึงกระโปรงของมาเดลีนไว้เบา ๆ “คุณแม่กล่อมแจ็คเข้านอนได้ไหมครับ?”