บทที่ 343

เมเรดิธตะโกนออกมาใส่ร่างทั้งสองที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่มีความอดทนเหลืออยู่ มาเดลีนแทบจะหยุดเดินในเวลาเดียวกันกับเจเรมี่ที่หยุดเดิน เมื่อกี้เธอเพิ่งได้ยินอะไรนะ? ‘ขี้เถ้า? ‘ขี้เถ้าของฉันเนี่ยนะ?’ เธอถึงกับผงะเมื่อรู้ว่าจิตใจของตัวเองเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ย้อนกลับไป เธอที่สูญเสียแม้แต่การมองเห็นในตอนนั้นได้เดินทางไปร่วมงานหมั้นของเจเรมี่และเมเรดิธ และเพื่อตัดความสัมพันธ์ทั้งหมดกับเขา เธอละทิ้งความหลงใหลในวัยเด็กที่มีต่อเขาและยอมคืนทุกสิ่งให้กับเขา—รวมถึงได้ให้ขี้เถ้าของเธอไว้ด้วย ถึงแม้ว่าสุดท้ายแล้วเธอจะไม่ตาย แต่ ‘ขี้เถ้า’ ของเธอยังคงอยู่ นี่แปลว่าเจเรมี่ไม่ได้ทำลาย ‘ขี้เถ้า’ ไปแล้วในตอนนั้นงั้นเหรอ? เธอหยุดคิดถึงเรื่องพวกนี้เมื่อรู้สึกว่ามือที่เจเรมี่กำลังจับเธออยู่นั้นเริ่มกำมือเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม มันดูเหมือนว่าเขากำลังพยายามอดกลั้นอะไรบางอย่างเอาไว้ เมเรดิธวิ่งไปตรงหน้าเจเรมี่อย่างรวดเร็วพร้อมกับความเศร้าโศกที่มีอยู่ในดวงตา “เจเรมี่ ได้โปรดอย่าบังคับให้ฉันทำแบบนี้เลย ตกลงไหม? สิ่งที่ฉันทำไปทั้งหมดก็เพราะคุณเท่านั้น” เมเรดิธกำลังทำให้ตัวเองดูมีค่าคู่ควรแก่การชื่นชมมา