บทที่ 158

มาเดลีนสามารถมองเห็นรอยยิ้มฝืน ๆ เหมือนหน้าแตกของเมเรดิธจากใต้แว่นกันแดดอันนี้ เธอเดินไปในขณะที่สงบและใจเย็น เธอรู้สึกได้ว่าสายตาของทุกคนในห้องจับจ้องมาที่เธอ ในตอนนั้น เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะแต่งหน้าหรือแต่งตัวเเบบไหนอย่างไร เธอไม่รู้แม้กระทั่งว่าจะเดินได้ยังไงหลังจากใส่รองเท้าส้นสูง ในเวลานั้น เธอเป็นลูกเป็ดขี้เหร่ที่แม้แต่ขอทานยังดูถูก ตอนนี้ ทุกอย่างต่างออกไป สุนัขทุกตัวมีวันของมัน สิบปีต่อมา มาเดลีน ครอว์ฟอร์ดไม่ใช่คนที่เธอเคยเป็นในตอนนั้น มาเดลีนยิ้มหวานขณะนั่งอยู่ในที่นั่งสำรองที่ว่างอยู่ด้านหลังเมเรดิธด้วยท่าทางนิ่งและสงบ เจเรมี่จ้องมองเธอตลอดเวลา จนถึงตอนนี้ เขาก็ยังมองเธออยู่ เมื่อเมเรดิธสังเกตเห็นว่าความสนใจของเจเรมี่อยู่ที่มาเดลีน เธอก็กำหมัดแน่นด้วยความโกรธ เจเรมี่ถูกทำให้กระสำกระส่ายโดยนังเเพศยาคนนั้น ถ้าไม่ ทำไมเขาถึงจ้องมาที่เธอเพียงเพราะเธอดูคล้ายกับมาเดลีนด้วยล่ะ? มาเดลีนสังเกตเห็นเจเรมี่จ้องมองเธอ บางที นี่อาจเป็นสายตาที่เธอเฝ้าปรารถนามากที่สุด ในตอนนั้น แต่ตอนนี้ เธอไม่สนมันอีกแล้ว หลังจากที่เธอนั่งลง มาเดลีนได้ยินเสียงกระซิบดังขึ้นจากรอบตัวเธอ “ผู้หญิงคนน