บทที่ 147

“ไปให้พ้น! อย่าแตะต้องเธอ!” เจเรมี่ตะคอกในทันที เขาวิ่งออกไปในขณะที่สองมืออุ้มมาเดลีนขึ้นพาเธอไปที่ถนนก่อนจะโบกมือเรียกรถแท็กซี่ เอวาจมอยู่ในความงุนงงอยู่อย่างนั้นสองสามวินาทีก่อนที่เธอจะวิ่งตามพวกเขาไป เมเรดิธและเอโลอิสรีบวิ่งตามออกไปเช่นกัน พวกเขาไม่มีเวลาที่หยุดเจเรมี่หลังจากเห็นว่าเขาขึ้นรถแท็กซี่ไปกับมาเดลีนแล้ว เอวากำหมัดแน่นและกัดฟัน เธอไม่คิดอะไรมาก่อนว่าจะวิ่งไล่ตามพวกเขา ไฟของห้องฉุกเฉินสว่างขึ้นในขณะที่เจเรมี่นั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องรอญาติอย่างเงียบ ๆ เขาไม่มีการแสดงออกบนสีหน้าใด ๆ ความอบอุ่นและกลิ่นหอมของมาเดลีนยังคงอบอวลอยู่ในอ้อมแขน อย่างไรก็ตาม เสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาเปื้อนไปด้วยเลือดที่เธออาเจียนออกมา มีเลือดออกมามากมายและมันดูเป็นภาพที่ไม่พึงประสงค์เท่าที่ควร เขาหลับตาลง สมองของเขาหมกมุ่นยังยู่กับสิ่งที่มาเดลีนพูดก่อนที่เธอจะหลับตาลงไป “เจเรมี่ วิทแมน นายมันเลือดเย็นน่าขยะแขยงที่สุดในโลก!” เสียงกรีดร้องของเอวาดังขึ้นต่อหน้าเขา เจเรมี่เงยหน้าขึ้นช้า ๆ มีการมองที่เป็นเหมือนลางไม่ดีน่ากลัวในดวงตาของเขา และมันดูราวกับว่าเขากำลังจะเขมือบใครบางคนตลอดเวลา อย่างไรก็ตาม เ