บทที่ 1404

เมเดลีนยิ้มก่อนจะขมวดคิ้ว “แล้วผู้ชายที่ลักพาตัวแม่ล่ะ?” “ตอนนี้ตำรวจนำตัวเขาไปที่ห้องขัง เขาสารภาพทุกอย่างแล้ว” “เขาบอกว่าอะไรคะ?” เมเดลีนถามต่อ เจเรมี่ลูบแก้มของหญิงสาวด้วยความอ่อนโยนแล้วตอบ “เขาบอกว่าเห็นแม่ของคุณข้างถนนตรงบริเวณใกล้ ๆ ซากปรักหักพังของคฤหาสน์มอนต์โกเมอรี เขาจำแม่คุณได้ก็เลยหลอกให้แม่ตามเขาไป ก่อนจะโทรเรียกค่าไถ่กับเรา” เมื่อเขาพูดอย่างนั้น เจเรมี่ก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย “ผมตัดสินใจผิดที่ปล่อยให้คุณเข้าไปคนเดียว ผมสามารถจัดการไอ้เลวนั่นได้ด้วยตัวผมเอง แต่สุดท้ายผมก็ทำให้คุณต้องตกอยู่ในอันตรายแบบนั้น” เขากุมใบหน้าของเธอ แววตาเต็มไปด้วยความสำนึกผิด “ผมกลัวมากว่าคุณจะเจ็บอีก ลินนี่” เมเดลีนเงยหน้าขึ้นมองดวงตาอันน่าหลงใหลคู่นั้นด้วยความรู้สึกเอ็นดู เธอโน้มตัวเข้าสู่อ้อมกอดของเขาอย่างไม่ลังเล และรู้สึกว่าน้ำหนักที่อยู่ในใจได้เบาบางลง “ฉันดีใจที่มีคุณนะ เจเรมี่” เจเรมี่ยิ้มแล้วลูบหัวเมเดลีน “เด็กโง่” เธอยิ้มด้วยความโล่งใจ ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว เช้าวันรุ่งขึ้นในที่สุดเอโลอิสก็ฟื้นขึ้นมา อาการของเธอก็ยังคงไม่ดีนัก สิ่งที่เอโลอิสทำได้คือลืมตาขึ้นมามอง ทว่าไม่ส