บทที่ 1387

เฟลิเป้ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น แต่ใบหน้าที่เขาเห็นนั้นเหมือนจริงมาก “เคธี่ เคธี่” เขาพึมพำกับตัวเองแล้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกอย่างแรง ร่างบางที่ดูคุ้นเคยปรากฏขึ้นแวบ ๆ อยู่ฝั่งตรงข้ามเขา เฟลิเป้จึงรีบตรงไปยังฝั่งตรงข้ามทันที ชายหนุ่มรีบตามไปเพื่อให้ทัน แต่เพราะตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานจึงทำให้แม้เขาจะอยากวิ่งฝ่าไฟจราจรไปแค่ไหน เขาก็หาจังหวะไม่ได้เลย “เคธี่ เคธี่!” เฟลิเป้ตะโกนใส่ด้านหลังของหญิงสาวจากระยะไกล แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ยังคงเดินไปข้างหน้าเรื่อย ๆ โดยสนใจแค่สิ่งที่ตัวเองกำลังทำ ราวกับว่าไม่ได้ยินเฟลิเป้ที่ตะโกนใส่เธอ และราวกับว่าเธอไม่รู้จักคนที่ชื่อเคธี่เลย เฟลิเป้ไม่สามารถหาโอกาสที่จะวิ่งไปอีกฝั่งได้ เขาจึงได้แต่ไล่ตามผู้หญิงคนนั้นไปตามถนนสายเดิม และไม่ช้าเธอก็เดินเลี้ยวที่ตรงหัวมุมของสุดถนน “เคธี่!” เฟลิเป้ยอมไม่ได้ที่จะไม่ได้เห็นเธออีก เขาไม่สนใจจราจรและรีบข้ามถนนไป คนขับรถหลายคนต่างก็ลดกระจกลงและโผล่หน้าออกมาตะโกนใส่เฟลิเป้ “อยากตายหรือไง? พุ่งออกมากลางถนนแบบนี้เดี๋ยวก็ได้ตายฟรีหรอก!” เฟลิเป้ไม่มีอารมณ์จะสนใจคำพูดเหล่านั้น เขารู้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิด แต่ก็ไม่มีทางเลื