บทที่ 1222

นี่สร้างความเจ็บปวดในหัวใจของเมเดลีนเป็นอย่างมาก เธออยากจะบอกให้เขาไป “เจเรมี่… อืม…” เจเรมี่กังวลว่าเมเดลีนจะทำให้อีกฝ่ายรู้ตำแหน่งของพวกเขา เขาจึงใช้ริมฝีปากปิดปากเธอทันที เมเดลีนคิดไม่ถึงว่าจะโดนเจเรมี่จูบในสถานการณ์แบบนี้ เธออยากจะผลักเขาออก แต่อีกฝ่ายกลับใช้พลังทั้งหมดที่มีรั้งเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา เม็ดฝนขนาดใหญ่ตกลงมาบนร่างของคนทั้งสอง การมองเห็นของเมเดลีนพร่ามัวจนในขณะนี้แทบจะลืมตาไม่ได้ เธอเริ่มลืมความจริงที่ว่าควรจะผลักไสเขาออกไป เริ่มรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังละลายอยู่ในอ้อมแขนของเจเรมี่ที่ยังคงจูบเธออยู่... ในขณะเดียวกันเจเรมี่ก็รู้สึกได้ว่าเมเดลีนยอมทำตามที่เขาต้องการแล้ว ด้วยเหตุนี้เขาจึงผละตัวเองออกมาแล้วประคองใบหน้าที่เปียกชื้นของเธอเอาไว้ “ไปกับผมนะ ลินนี่?” “ค่ะ…” เมเดลีนพยักหน้า เธอไม่สามารถหาเหตุผลมาปฏิเสธเขาได้อีก เธอรู้สึกกังวลทุกครั้งที่เห็นผิวของเขาดูซีดเซียวมากขึ้นเรื่อย ๆ เจเรมี่ยิ้มอย่างพอใจและจูบเธออีกครั้ง หลังจากนั้นเขาก็จับมือเมเดลีนเดินไปที่ประตูดาดฟ้า ทว่าเมื่อพวกเขาไปถึงประตู ประตูก็เปิดออกพร้อมกับเสียงเอี๊ยดอ๊าด ไรอันที่กำลังถือร่มค่อย ๆ เดินเข้