บทที่ 1135

เมเดลีนแข็งใจดึงแขนกลับมาแล้วหันหลังเดินกลับไปที่รถ ลมทะเลพัดพาน้ำตาที่คลอหน่วยให้ร่วงหล่นลงมาอาบแก้มของเธอ ‘คุณกลับมายังโลกของฉันเพียงเพื่อจะจากไปอีกครั้งเท่านั้น เจเรมี่ ‘เราผิดพลาดกันตรงไหน? แค่อยากจะรักคุณ มันยากขนาดนั้นเลยหรือไง’ เมเดลีนสะกดกลั้นก้อนสะอื้นอย่างหนัก เธอคิดว่าระยะห่างระหว่างพวกเขาค่อย ๆ เพิ่มมากขึ้นแล้ว แต่เพียงไม่กี่ก้าวเจเรมี่ก็เดินตามหลังมา และดึงเธอเข้ามากอดจากด้านหลังทันที “อย่าไปนะ ลินนี่” เขายกแขนข้างหนึ่งขึ้นโอบคอของเธอในขณะที่อีกข้างก็โอบรอบเอวของเธอไว้ ความปรารถนาอันแรงกล้าและความรักที่มีต่อเธอกำลังพลุ่งพล่านอยู่ภายในตัวเขา “คุณบอกผมว่าคุณจะรักผม ไม่ว่าผมจะเปลี่ยนไปแค่ไหน ผมเองก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกันลินนี่ ตราบใดที่คุณยังเป็นลินนี่ของผม ผมจะไม่มีวันปล่อยมือไปจากคุณจนกว่าจะหมดลมหายใจจากกัน” น้ำตาของเมเดลีนไหลลงมาอย่างหนัก และหยดลงบนหลังมือของเจเรมี่จนเปียก ความอุ่นร้อนของหยดน้ำตาซึมผ่านผิวหนังของเขาและทะลุเข้าไปในหัวใจ จนทำให้เขารู้สึกร้อนรน เจเรมี่ซุกหน้าเข้ากับซอกคอของหญิงสาวทันที ในขณะนั้นเขาดูเหมือนเด็กตัวเล็ก ๆ ที่หมกมุ่นอยู่กับกลิ่นของเธอ