บทที่ 519

“ฌอน ฉันเองก็ทนกับคุณมานานแล้วเหมือนกัน เคธี่ตั้งท้องลูกคุณ คุณดูแลเธอให้ดีหน่อยไม่ได้เหรอ? คุณจำเป็นต้องทิ้งให้เธออยู่ที่คฤหาสน์ตามลำพังทุกวันแบบนี้เหรอ? เธอต้องการใครสักคนที่พึ่งพาได้” เฟรยาตะคอกด้วยความโกรธจัด “คุณเลิกเจ้าอารมณ์ขี้หงุดหงิดได้ไหม? เธอเป็นคน ความอดทนของเธอมีขีดจำกัดเหมือนกัน” “หุบปาก! เธอไม่มีสิทธิ์มายุ่งเรื่องของเรา” ฌอนผลักเธอออกไป และอุ้มแคทเธอรีนขึ้นรถ แคทเธอรีนหลับตาลง ด้วยความสัตย์จริง เธอโกรธที่เขาหยาบคายกับเพื่อนของเธอแบบนี้ แน่นอนว่าบางทีเขาอาจจะคิดว่าพวกเธอต่ำด้อยกว่าเขา “เป็นอะไร? ตอนนี้คุณรำคาญแม้กระทั่งจะมองผมเลยหรือไง?” เขาบีบปลายคางของเธอในขณะที่ความโกรธปกคลุมทั่วทั้งใบหน้าของเขา “ลืมตา” แคทเธอรีนรู้สึกว่าทั้งร่างกายของเธอไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาปรากฏขึ้นเมื่อเธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง ใบหน้านั้นก็ยังเหมือนเดิม ทว่าหัวใจของเธอเจ็บปวดในความไม่คุ้นเคย “ฌอนคะ เฟรยาพูดถูกนะคะ คุณเลิกเจ้าอารมณ์และขี้หงุดหงิดได้ไหมคะ? ฉันรู้สึกเหมือนคุณสามารถเอาดวงดาวมาให้ฉันได้เวลาคุณอารมณ์ดี แต่คุณก็จะขังฉันเอาไว้ถ้าคุณโมโห ฉันเหนื่อยที่จะต้องใช้ชีวิตอยู่แบ