บทที่ 123

หลังจากที่วางเธอลงบนเบาะหลังแล้ว ฌอนก็เอื้อมมือไปถอดเสื้อเชิ้ตที่เปียกโชกของแคทเธอรีนออก แคทเธอรีนห้ามเขาเอาไว้โดยไม่รู้ตัว แววตาของหญิงสาวฉายแววเขินอายออกมา “อย่าขยับตัวแล้วก็ไม่ต้องพูดอะไรออกมา ให้ผมดูแผลหน่อย” ฌอนใช้มือข้างหนึ่งของเขากดท่อนแขนของเธอเอาไว้และใช้มืออีกข้างถอดเสื้อของเธอออก ผิวขาวราวกับหิมะของหญิงสาวเต็มไปด้วยร่องรอยของความฟกช้ำ ยิ่งมองยิ่งทำให้เธอดูน่าสงสาร ด้วยความรู้สึกบางอย่างทำให้ฌอนรู้สึกคับแน่นลึก ๆ อยู่ภายใน และใบหน้าของเขาก็ดูน่ากลัวจนใจหาย แคทเธอรีนไม่ได้สนใจเขา เธอมีเพียงความรู้สึกอับอายต่อรอยฟกช้ำที่ไม่น่าพิสมัยบนร่างกายของเธอเท่านั้น “ดูจนพอใจหรือยังคะ?” หญิงสาวขยับหนีด้วยความเขินอาย เธอขยับเพียงเล็กน้อย แต่กลับรู้สึกเจ็บมากจนใบหน้าซีดเผือด “เชื่อฟังที่ผมพูดจะดีกว่า” ฌอนโยนเสื้อที่เปียกโชกไปอีกด้านหนึ่ง เขาถอดเสื้อกันลมแล้วตามด้วยเสื้อสเวตเตอร์อย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงสวมเสื้อผ้าเหล่านั้นให้กับเธอ ขณะที่เขาสัมผัสบาดแผลที่ฟกช้ำของเธอ หญิงสาวก็หอบหายใจด้วยความเจ็บปวด “เจ็บมากไหม?” เมื่อเห็นรอยช้ำที่อยู่บนผิวของเธอ ฌอนจึงพูดขึ้น “จำความเจ็บปวดนี้เอาไว้เ