บทที่ 928 เจตต์

มุมปากของมาร์คขยับเป็นร้อยยิ้ม แต่แววตาของเขากลับไม่ได้ยิ้มด้วยเลย มันเป็นเพียงการสวมร้อยยิ้มปลอม ๆ “คุณไม่ได้จะบอกให้ผมไปตามหาที่ดินที่คุณสมมุติขึ้นมานั้นเองใช่ไหม?” เขากล่าวขึ้น “ทุกคนที่สมองยังใช้งานได้ต่างสามารถฝันถึง ‘ทางออก’ ที่ง่ายขนาดนี้ได้! เหตุผลที่ผมเรียกพวกคุณมาประชุมก็เพราะว่าผมต้องการผลลัพธ์และความคืบหน้าจริง ๆ แต่คุณกลับ… ถามผมราวกับว่าคุณกำลังขออนุญาต ถามจริง? คุณพิจารณาเองสักนิดไม่เป็นเลยเหรอ?! ก็ได้ เยี่ยมเลย งั้นผมเดาว่าผมควรจะเริ่มนับถอยหลังรอวันที่บริษัทของผมพังทลายได้เลย” ผู้บริหารหนุ่มรีบเก็บแฟ้มเอกสารของตัวเองทันทีราวกับว่าเขากำลังจะออกจากห้อง “ครับ ครับ! ผมจะไปเดี๋ยวนี้เลยครับ ผมสัญญาว่าคราวหน้าผมจะทำให้คุณภูมิใจ!” มาร์คนวดหน้าผากตัวเอง “พระเจ้าช่วย พวกคุณก็ต่างโตเป็นผู้ใหญ่กันแล้วนะ ทำไมถึงไม่ลงมือทำงานทันทีที่คิดว่าตัวเองมีวิธีแก้ปัญหาดี ๆ บ้างเลย? ทำไมต้องรอให้ผมอนุมัติก่อนด้วย หื้มม? เลิกขออนุญาตผมทุกเรื่องได้แล้ว โดยเฉพาะเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ สมองคุณจะฝ่อเอานะถ้าจะไม่ใช้มันเลยน่ะ คุณรู้ไหมว่าผมอยากได้ยินว่าอะไร? ผมอยากได้ยินว่า ‘คุณเทรมอนต์ครับ ผมเจอที