บทที่ 897 เพื่อคลานออกจากสลัม ไม่ว่าจะโดยวิธีใดก็ตาม

เมื่อทั้งคู่ไปถึงที่หน้าห้องทำงานของมาร์ค พวกเธอก็พบกับเดวี่ที่ดูเบื่อหน่ายจนจนปัญญา เมื่อเขาเห็นพวกเธอ แววตาของเขาก็เป็นประกาย “สวัสดีครับนายหญิง! ในที่สุดคุณก็มาแล้ว!” แอเรียนยิ้มเยาะเย้ยใส่เขา “หืม นั่นไม่ใช่สีหน้าท่าทางที่คนเราจะทำเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดีไม่ใช่เหรอ? ไม่ต้องห่วง ฉันมาช่วยแล้ว” ทว่าสถานการณ์ในห้องทำงานกลับทำให้เธอต้องตกตะลึง แทนที่สมอร์จะร้องไห้หรือโวยวายอย่างที่คาดคิด เขากลับซุกอยู่ในแขนของพ่อเขาระหว่างที่พ่อเขากำลังตั้งอกตั้งใจทำงาน หนุ่มน้อยกำลังเล่นอยู่กับปากกาแท่งหนึ่งตามลำพังอย่างสนุกสนานจนแววตาเป็นประกายพลางพูดพล่ามโดยปราศจากความหมายกับตัวเอง ภาพตรงหน้าแอเรียนตัดกับความทรงจำของเด็กน้อยขี้โวยวายที่เธอมีโดยสิ้นเชิง ระหว่างที่เธอจ้องด้วยความประหลาดใจ แมรี่ก็เข้ามาหาเธอจากด้านข้าง “โอ้ สวัสดีค่ะนายหญิง ฉันเพิ่งเปลี่ยนผ้าออมให้นายน้อยแอริสโตเติลและทุกอย่างก็เรียบร้อยดี คุณไปพักผ่อนตามสบายเลยค่ะ ที่นี่ไม่มีอะไรให้ต้องห่วง ดูเหมือนว่าแค่ฉันกับนายท่านก็สามารถจัดการหนุ่มน้อยอยู่ได้แล้ว ดูเขาสิ! วันนี้ท่านแอริสโตเติลประพฤติตนดีมาก ไม่โวยวาย ไม่ร้องไห้ อุ๊ย ฉันว่