บทที่ 510 มาคุยกันเถอะ

ทิฟฟานี่ตื่นตระหนก “คุณบอกว่าอย่าพูดถึงการเลิกกัน ฉันไม่ได้พูดเฉย ๆ ฉันจะเลิกจริง ๆ” แจ็คสันผู้ที่ไม่ต้องการเล่นคำกับเธอจึงตรึงเธอลงบนเตียงอีกครั้ง ทิฟฟานี่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่เธอจับหมอน “ฉันจะไม่พูดถึงมันอีกแล้ว… คุณ…” น้ำเสียงของเธอสั่นเทา และเธอก็ไม่สามารถพูดได้เต็มประโยคอีกต่อไป หมอนที่เธอจับอยู่ในมือก็ถูกกำแน่นจนเสียรูปทรงเช่นกัน ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นจนทำให้เธอตกใจ “แม่ฉันโทรมา!” "รับสิ บอกเธอว่าคุณอยู่กับผม เธอจะเข้าใจเองว่ามันหมายความว่าอะไร” ทิฟฟานี่รู้ดีว่าครั้งนี้เธอเป็นคนที่ยั่วยวนเขา ดังนั้นเธอจึงอ้อนวอน “ก็ได้ ฉันยอมรับว่าฉันคิดผิด!” แจ็คสันดูสงบลงเล็กน้อยและอนุญาตให้เธอรับสาย “แม่… ฉันออกมาข้างนอก” ลิเลียนบ่นว่า “เธอจะไม่กลับบ้านหรือไง? มันดึกมากแล้วนะ เธอไปเจอเพื่อนคนไหน? เพื่อนเธอก็มีแค่แอเรียนไม่ใช่เหรอ? หล่อนไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงด้วยซ้ำ… กลับบ้านเดี๋ยวนี้ มันไม่ปลอดภัยที่จะออกไปตอนดึก!” ก่อนที่ทิฟฟานี่จะทันได้ตอบ แจ็คสันก็พูดขึ้นว่า “คุณเลน ทิฟฟ์อยู่กับผม ผมแจ็คสันเอง คืนนี้เธอจะไม่กลับบ้านนะครับ” ทิฟฟานี่บีบแขนเขาอย่างแรงและระงับความอยากที่