บทที่ 1240 เพลโต แพนเดโมเนียม

มาร์คนั่งลงแล้วรินเครื่องดื่มให้ตัวเอง “เอาล่ะ ไหนบอกมาซิ เกิดอะไรขึ้นระหว่างนายกับทิฟฟานี่ เธอถึงได้ปล่อยให้นายมาสถานที่แบบนี้คนเดียวได้?” แจ็คสันทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาแล้วถอนหายใจ “ให้ตายเถอะ ท้ายที่สุดแล้ว ฉันพูดถูกเกี่ยวกับประโยชน์ของการอยู่เป็นโสด! เดี๋ยว ๆ ก่อนที่นายจะเรียกฉันว่าไอ้โง่ที่คิดแบบนั้น ฟังฉันก่อน ฉันเหนื่อยกับลูกที่บ้านแล้ว! จริง ๆ นะ เด็กคนนั้นไม่เคย! หยุด! ร้อง! ทั้งวัน ทั้งคืน เขาไม่สน เขาร้องจนไม่มีใครได้หลับได้นอน ฉันสาบานว่าฉันจะต้องเหนื่อยตายแน่ ๆ ถ้ายังขืนเป็นแบบนี้ต่อไป” เขาระบาย “นายรู้ไหมว่าอะไรที่แย่กว่านั้น? ทิฟฟานี่อดทนอย่างมากกับเจ้าตัวแสบตัวน้อย แต่เธอเอาอารมณ์ร้าย ๆ ของเธอมาระบายใส่ฉันหมด! เธอหมดความอดทนกับลูกจนไม่เหลือให้ฉันเลย! ราวกับว่าฉันมีส่วนเกี่ยวข้องที่ทำให้เขาเป็นแบบนั้น! เอาจริง ๆ นะ มาร์ค นายเคยรู้สึกหงุดหงิดขนาดนี้บ้างไหมตอนที่เพิ่งจะเริ่มเป็นพ่อคน?” มาร์คคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบว่า “เอ่อ จริง ๆ แล้วฉันโอเคนะ ลูกชายฉันไม่ใช่เด็กประเภทอารมณ์ฉุนเฉียว ยิ่งโต ยิ่งดูแลง่าย จริง ๆ แล้ว ฉันไม่มีคำแนะนำอะไรที่ดีไปกว่าการบอกให้นายอดทนอีกหน่อย