บทที่ 1212 ภาระของความรุ่งโรจน์

แอเรียนมองมาร์คโดยสัญชาตญาณ ในความเป็นจริงแล้ว แอเรียนไม่ได้เป็นคนเงียบโดยธรรมชาติเลย ก่อนที่เธอจะอายุแปดขวบ วัยเด็กของเธอทั้งมีความสุขและเธอก็เป็นคนที่ชอบเล่นตลกโดยเฉพาะตอนที่เล่นกับเพื่อน เหตุผลเดียวที่ทำให้เธอเงียบก็เพราะเธอได้มาจากมาร์ค กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ สมอร์เป็นเด็กเงียบ ๆ เพราะเขาได้พ่อ และเมื่อยื่งเขาโตขึ้น ความคล้ายคลึงก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้น ตอนกลางคืน เมื่อทั้งคู่นอนข้างกัน แอเรียนก็ถามว่า “มาร์ค เทรมอนต์ คุณเย็นชาและแข็งทื่อแบบนี้ตั้งแต่เด็กแล้วหรือเปล่า? เพราะสมอร์เหมือนคุณตอนเด็กเลย ใช่ไหม?” มาร์คบีบสันจมูกเธอ “เมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ? ทำไมได้ยินไม่เข้าหูเลย” เธอสะบัดมือเขาออก “ก็เรียกชื่อของคุณไง มันแปลกตรงไหน? อยู่ ๆ จะให้ฉันเรียกคุณว่า ‘ที่รัก’ หรือไง? นี่คุณจะงี่เง่าเพียงเพราะฉันเรียกชื่อคุณจริง ๆ เหรอ? ถ้าจะไม่ให้เรียกชื่อคุณแล้วคนเราจะมีชื่อไปเพื่ออะไรกันล่ะคะ? อีกอย่าง ฉันกำลังถามคุณอยู่นะ! คุณเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กเลยหรือเปล่า?” มาร์คดึงนิ้วมือที่เรียวของแอเรียนมาเล่น “ไม่นะ ส่วนใหญ่เป็นเพราะการเลี้ยงดูแหละ” เขาตอบ “ครอบครัวเทรมอนต์เมื่อก่อน… แตกต่างกับตอ