บทที่ 1166 แอเรียนลองอ้อน

มาร์คกอดเธอแน่นยิ่งขึ้น “ฉันทำไม่เป็นค่ะ” เธอตอบแสร้งทำเป็นซื่อบื้อ เขาเป่าลมใส่หูเธอเบา ๆ “ก็พูดว่า ‘ฝันดีนะคะที่รัก’ นะ ๆ” แอเรียนได้ยินเสียงหัวใจตนเองเต้นอย่างบ้าระห่ำ เธออ้าปากและพูดอย่างกระอักกระอ่วน “ฝันดีนะคะ… ที่รัก?” เสียงของเธอไม่ได้ออดอ้อน น่ารัก หรือหวานแหวว มาร์คจึงยังไม่พอใจ “ถ้าเธอจะทำตัวน่ารัก เสียงของเธอก็จะต้องน่ารักกว่านี้ เข้าใจไหม? หรือ… จะให้ฉันสอน?” ทันทีที่เขาพูดจบ มือของเขาก็เริ่มลูบไล้ไปตามร่างกายของเธออย่างซุกซน เธอรู้สึกหายใจติดขัด “ฉันขอนอนคิดก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันนะคะ” มาร์คไม่ขัดขืนอีกต่อไป อาจจะเป็นเพราะเขาเหนื่อยเกินไป ลมหายใจของเขาค่อย ๆ เบาลง และสุดท้ายเขาก็หยุดเคลื่อนไหว ... เช้าวันรุ่งขึ้น แอเรียนก็ตื่นขึ้นพร้อมกับความงัวเงีย ทันทีที่เธอลืมตาเธอก็พบกับการจ้องมองของมาร์ค ดูจากความตาโตและสีหน้าที่สดชื่นของเขาแล้ว เขาน่าจะตื่นได้สักพักแล้ว เขาวางศีรษะไว้บนมือและจ้องมองเธออย่างไม่ละสายตาทำให้เธอสะดุ้งตื่นจากความงัวเงีย เขาคงตื่นนานแล้วเมื่อดูจากแววตาที่สดใสของเขา “คุณทำอะไร?” “เธอไง…” เขาพูดพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ขณะที่กระตุกคิ้วหนึ่งข้าง “โร