บทที่ 1162 ธัญญ่าได้รับบ้านจากเจตต์

อเลฮานโดรได้รับคำตอบจากทิฟฟานี่และมองดูดอกไม้ไฟจากระยะไกลขณะที่เขานั่งอยู่บนรถเข็นของเขา ทิฟฟานี่และเขาน่าจะกำลังมองดูท้องฟ้าเดียวกันในเมื่อพวกเขาอยู่ที่เมืองเดียวกัน บนโลกใบเดียวกัน… ทันใดนั้นเมลานีก็เปิดประตูเข้าห้องนอนมา เอลฮานโดรวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะโดยเอาหน้าจอลงโดยสัญชาตญาณ เมลานีสังเกตเห็นกิริยาของเขาแต่ทำเป็นเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ “คุณปู่ให้ซองฉัน ฉันเอาของคุณมาให้ เขาให้ซองลูกไว้ล่วงหน้าด้วย” อเลฮานโดรไม่รู้สึกอะไรแต่อย่างใด “คุณเก็บไว้เป็นโชคลาภเถอะ ผมเหนื่อย ผมขอเข้านอนก่อนแล้วกัน” เมลานีเดินเข้าไปหาเขาและช่วยพยุงเขาขึ้นเตียงก่อนที่จะช่วยเขาถอดรองเท้า “โอเคค่ะ ถ้าอย่างนั้นคุณนอนก่อนเลย ฉันจะกลับไปคุยกับคุณปู่ต่ออีกสักหน่อย” ก่อนที่เธอจะจากไปเธอก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองโทรศัพท์บนโต๊ะ เขาคุยกับทิฟฟานี่ก่อนที่เธอจะเข้ามาหรือเปล่า? เธอไม่ได้โง่นะ คำพูดบางคำของเขามันตรงกันข้ามกับการกระทำ ... ในชีวิตคนเราใช่ว่าทุกคนจะได้รับการปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกัน ในคืนนั้นไม่ใช่ทุกครอบครัวที่จะรวมตัวกันหรือสนุกสนานร่วมกัน ทั้งธัญญ่าและเจตต์ต่างไม่มีญาติมากนัก พวกเขามีเพียงกันและกันในขณะที