บทที่ 18

ตอนแรกเซเลน่าคิดว่าแม่ของเธอจะช่วยเธอถือเสื้อผ้าไว้ในมือ แต่เธอกลับโยนสิ่งเหล่านั้นลงไปในทะเลสาบ มันสายเกินไปแล้วเมื่อเธอรู้สึกตัว เสื้อผ้าทั้งสามชุดที่มีราคาเกือบสองแสนถูกโยนลงไปในทะเลสาบที่อยู่ข้างเธอ ช่างไร้มารยาท “แม่กำลังทำอะไรลงไป? นั่นมันเป็นของแท้! ใครบอกว่ามันเป็นของปลอม” เซเลน่าร้อนรนจนกระทืบ ด้วยความตกใจเธอรีบวิ่งไปในขณะที่ดวงตาของเธอเริ่มเป็นสีแดงและดูเหมือนเธอกำลังจะร้องไห้ นี่เป็นครั้งแรกที่ฟาเน่ ได้เสื้อผ้าของเธอ หลังจากความยากลำบากทั้งหมดที่เธอต้องทนมาตลอดห้าปีที่ทั้งคู่แต่งงานกันในที่สุดเธอก็มีรสนิยมที่หรูหรา นั่นหมายความว่าความอดทนของเธอตลอดห้าปีที่ผ่านมาไม่ใช่เพื่ออะไร! “เรื่องจริง? ของพวกนั้นเป็นของแท้ได้ยังไง? และพวกเขาสามารถจ่ายเงินได้หรือไม่” ฟิโอน่าที่สงสัยเอามือกอดไว้ที่อกของเธอ เธอไม่มั่นใจว่าเฟนด์จะมีเงินมากขนาดนั้นเพื่อซื้อเสื้อผ้าแบรนด์ต่างประเทศให้ลูกสาวของเธอ “แม่ยายที่รัก นี่เป็นของแท้จริง ๆ เราซื้อจากร้านค้าที่มีแบรนด์เฉพาะของพวกเขา แบบนี้คงปลอมไม่ได้แล้วใช่ไหม” โจแอนที่ยืนอยู่ด้านข้างในที่สุดก็ลุกพรวด “คุณโยนเสื้อผ้าราคาเกือบสองแสนนี่ลงทะเลสาบได้ยังไง!” “ไม่ฉันต้องเอาคืน!” เซเลน่าที่คลั่งอยู่แล้วก็เตรียมพร้อมที่จะดำลงไปในทะเลสาบและหยิบเสื้อผ้ามา โชคดีที่ทะเลสาบน้ำใสสะอาด สามารถดึงเอาขึ้นมาได้ ถ้านำไปซักอย่างสะอาดแล้วก็สามารถสวมใส่ได้ เฟนด์เฝ้าดูทุกการเคลื่อนไหวของเซเลน่า จนหัวใจของเขารู้สึกหวั่นไหว เซเลน่าอายุเพียงยี่สิบปี เธอมีส่วนอย่างมากในบริษัทของครอบครัว ตั้งแต่เธออายุยังน้อยเมื่อห้าปีที่แล้วซึ่งเป็นผู้หญิงจากตระกูลเทย์เลอร์ ในตอนนั้นเซเลน่าได้สวมใส่แต่เสื้อผ้าแบรนด์ชั้นนำ และมีความสุขกับการได้รับการปฏิบัติในฐานะสุภาพสตรีที่มีชื่อเสียง แต่ตอนนี้ เธอกำลังพยายามที่จะดำลงไปในทะเลสาบเพียงเพื่อเอาเสื้อผ้าไม่กี่ชิ้นเหล่านั้นขึ้นมา เฟนด์ก้าวไปข้างหน้าสองก้าว และคว้าตัวเซเลน่าไว้ทันที “ปล่อยมันไปซะที่รัก” เขาบอกกับเธอ “แค่เสื้อผ้าเพียงสามชิ้นเท่านั้น ผมจะซื้อให้คุณใหม่!” ถ้าพวกปลามันเอาไปใส่ ฉันก็จะต้องตกมันขึ้นมาให้ได้! เฟนด์หัวเราะเบา ๆ เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เขารู้สึกตื้นตันใจ เขาคิดว่าการที่มีเธอเป็นภรรยาจะทำให้เขาเป็นผู้ชายที่มีความสุขตลอดไป เมื่อเขาปล่อยมือเธอ เฟนด์ก็กระโดดลงไปในทะเลสาบและหยิบเสื้อผ้าขึ้นมา เขาเปียกโชกตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่คำพูดที่เซเลน่าพูดกับเขาทำให้หัวใจของเขาอบอุ่น “เป็นไปไม่ได้ ไม่น่าเชื่อ” เมื่อฟีโอน่าตกใจเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้าเธอ เธอก็มองไปที่โจแอนและพูดพึมพำ “ลูกชายของคุณไปเอาเงินมาจากไหน” โจแอนหัวเราะอย่างขบขันก่อนที่เธอจะตอบว่า ต้องขอบคุณตลอดระยะเวลาห้าปีที่ลูกชายของฉันทำหน้าที่เป็นทหาร พอเขาถูกปลดในครั้งนี้และเมื่อเขากลับมาเขาก็ได้รับเงินรางวัลจากการถูกปลด เขาใช้เงินพวกนั้นซื้อเสื้อผ้าให้พวกเรา แม้ว่าเงินที่เขาได้มาจะแลกมาด้วยชีวิต แต่เขาก็ยอมทุ่มเทเพื่อเซเลน่า! “ฉัน…” ฟีโอน่าพูดไม่ออก เธอไม่ได้คาดหวังว่าเสื้อผ้าเหล่านั้นจะเป็นเสื้อผ้าแบรนด์ต่างประเทศของแท้ “คุณกำลังผิดหวัง มันไม่สำคัญว่าจะเป็นของจริงหรือของปลอม แต่คุณไม่สามารถโยนมันลงไปในทะเลสาบ! มันมาจากความมีน้ำใจของเฟนด์!” แม้แต่แอนดรูว์ที่เงียบเป็นปกติก็อดไม่ได้ที่จะต่อว่าฟีโอน่า เฟนด์กำลังเดินออกจากทะเลสาบ เขามองไปที่แอนดรูว์ก่อนที่จะพูดว่า “พ่อกลับกันเถอะ ขาของคุณได้รับการกระแทกจากอุบัติเหตุ ไม่ต้องกังวล ผมจะช่วยรักษาคุณให้ได้!” “จริงเหรอ เป็นไปไม่ได้ใช่ไหม” หัวใจของแอนดรูว์เต้นรัวเมื่อได้ยินคำพูดนั้น หลังจากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ตอนที่เราไปตรวจที่โรงพยาบาลที่มีชื่อเสียง หมอบอกกับฉันว่า กล้ามเนื้อมันยังอ่อนแรงถึงจะได้รับการรักษาแล้วก็ตาม มันเป็นปัญหาของเส้นประสาทและเนื้อกระดูกที่อยู่ข้างใต้ก็กลายเป็นเนื้อร้าย ถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันจะเดินได้อยู่ ฉันก็ยังรู้สึกมึนงงกับมัน” “เธอกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร? เป็นขยะที่ไร้ประโยชน์รู้จักการรักษาพยาบาลหรือไม่? ฉันไม่มีวันเชื่อเธอ!” ในทางกลับกันฟีโอน่ากลอกตาไปที่เฟนด์ แล้วก็ “จิกกัดเฟนด์ เธอคงไม่กล้าคิดหรอกว่าการที่ได้เงินรางวัลมาแล้วซื้อเสื้อผ้าให้ลูกสาวสองสามชุด แล้วฉันจะยินดีรับคุณ มันไม่มีทางเกิดขึ้นตอนนี้!” จากนั้นฟีโอน่าก็ตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะก่อนที่เธอจะพูดต่อว่า “เราอดทนกับความยากลำบากมาตลอดหลายปี เงินจำนวนเล็กน้อยนี้จะเพียงพอสำหรับเราได้อย่างไร? แถมเธอยังต้องให้รางวัลสิบล้านกับเราในวันเกิดปีที่เจ็ดของนายใหญ่ ไม่อย่างนั้นแม้แต่วินาทีเดียวคุณก็อย่าคิดว่าเราจะยอมรับคุณ!” “แม่กำลังพูดอะไรอยู่ ให้ตายเถอะ! เขายังคงเป็นพ่อของไคลี และเด็ก ๆ ก็ไม่สามารถอยู่ได้โดยที่ไม่มีพ่อ นอกจากนี้เขายังเป็นคนที่มีความรับผิดชอบ!” เซเลน่าจ้องมองฟีโอน่าอย่างไม่พอใจ “มันไม่สำคัญว่าพวกแม่จะยอมรับเขาหรือไม่” เธอพูดขึ้นต่อว่า “เขาอยู่ในใจของฉัน และเขาก็คือผู้ชายของฉัน เซเลน่า เทย์เลอร์ ต่อให้ไล่เขาออกจากตระกูลเทย์เลอร์ แต่ฉันก็จะไม่แต่งงานกับนายน้อยคลาร์ก หรือนายน้อยวิลสัน จากที่ฉันเห็นคนเหล่านั้นไม่ได้แม้แต่เศษเสี้ยงของเฟนด์” “แก” ฟีโอน่าโกรธจนหัวเสีย เธอชี้ไปยังเซเลน่า แล้วพูดว่า “ฉันให้กำเนิดลูกสาวอย่างแกมาได้ยังไง? ตอนนี้แกกำลังถูกดูกถูกเข้าใจไหม แกจะอยู่กับมันเพื่อกดดันให้แม่แกตายใช่ไหมถึงจะพอใจ” “ฉันไม่ได้หมายถึงแบบนั้น! แต่แม่บังคับฉันไปไม่ได้ตลอดไปหรอก” เซเลน่าทำได้เพียงแค่กลั้นความผิดหวังเมื่อสังเกตเห็นแม่ของเธอคร่ำครวญอยู่ด้านข้าง “พอ ไม่ต้องพูดถึงอีก การทดสอบทั้งหมดเป็นความรับผิดชอบของผมเอง ผมยอมรับมัน” “ผม -เฟนด์ วู๊ด- เป็นผู้ชายพูดคำไหนคำนั้น คำที่เคยพูดไปว่าผมจะให้คุณสิบล้าน เมื่อถึงเวลาคุณก็จะได้มัน และผมจะไม่มียอมให้พรากเซเลน่าไปจากผม!” เฟนด์หัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “เอาล่ะ ตอนนี้มันก็สายแล้ว กลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่แล้วเราจะกินข้าวนอกบ้านคืนนี้” ดวงตาของฟีโอน่าเบิกกว้างขึ้นเมื่อเอ่ยถึงการกินอาหารนอกบ้าน พวกเขาใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายตลอดห้าปีที่ผ่านมา และเซเลน่าก็ยังถูกจัดขวางไม่ให้หางานทำ เธอสามารถใช้เงินจากการที่เก็บขยะมา เพื่อหาเลี้ยงคนในครอบครัวเท่านั้น นอกเหนือจากเซเลน่าแล้ว ค่าใช้จ่ายทั้งหมดเราได้มาจากค่าจ้างรายเดือนของแอนดรูว์ แต่เขาก็แยกแบ่งออกเป็นสัดส่วนทุกเดือน เพื่อให้เซเลน่าไปซื้อของใช้ตามพวกร้านขายของชำ ดังนั้นฟีโอน่าจึงรู้สึกมีความสุขมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น อย่างไรก็ตามเช่นเดียวกับก่อนหน้านี้สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเป็นเย็นชา เมื่อเธอเย้ยหยัน “เธอแน่ใจเหรอว่าจะกินข้าวนอกบ้าน ฉันกำลังจะบอกเธอว่า ฉันไม่ไปสถานที่ธรรมดา ถ้าเธอต้องการให้ฉันไปด้วยก็ต้องเห็นร้านอาหารอย่างดี และต้องหรูหราเท่านั้น!” “แน่นอน ตราบที่คุณแม่พอใจ ทุกที่แม่ก็เลือกได้เลย!” เฟนด์หัวเราเบา ๆ แล้วเรียกรถแท็กซี่สองคัน “ไปกันเถอะ” เขาพูด “เราจะไปกันก่อนล่วงหน้าเพราะไคลี กับเจนนี่ต่างรอเราอยู่ ผมคิดว่าตอนนี้คนพาลตัวน้อยน่าจะหิวโหยแล้ว ครั้งหน้าขอให้เจนนี่มาที่บ้านของเรา เธอสามารถช่วยดูแลไคลี และทำความสะอาดบ้านได้” ฟีโอน่ากลอกตาไปมาที่เฟนด์บอกว่า “อย่าเรียกฉันว่าแม่ ถ้าฉันไม่เห็นเงินรางวัลสิบล้านฉันจะไม่ยอมรับว่าคุณเป็นลูกเขยของครอบครัวเรา ฮึ่ม!” ในทางกลับกันเซเลนากำลังขมวดคิ้ว “เจนนี่ค่อนข้างดี แต่ค่าจ้างที่ครอบครัวเทย์เลอร์ เสนอให้ก็ไม่ต่ำเกินไปเช่นกัน” เธอพึมพำ “มีค่าใช้จ่ายหกถึงเจ็ดพันเหรียญต่อเดือน เราไม่สามารถจ่ายได้!” “ไม่ต้องกังวลฉันจะให้เงินค่าดูแล ใกล้จะเปิดเทอมแล้วด้วยดังนั้นเราควรลงทะเบียนให้ไคลี ที่โรงเรียนเร็ว ๆ นี้!” เฟนด์หัวเราะเบา ๆ ขณะที่เขาพูด “ใช่!” เซเลน่าพยักหน้า ใช้เวลาไม่นานนักในการกลับบ้านด้วยรถแท็กซี่ ในขณะนี้หนึ่งในผู้พิทักษ์สามคนในตระกูล โลเนอร์ - สเปกเตอร์เฟซ รีบวิ่งไปหาเจมส์หลังจากรับโทรศัพท์