บทที่ 959 บอกลาลิตเติ้ลบีนอย่างเป็นทางการ 1

พวกเขากลับไปที่นอร์ท ซิตี้ จากเมืองหลวง จากนั้นทั้งคู่ก็มาถึงทางเข้าโรงพยาบาล เชอรีชกำลังนั่งอยู่ในรถ เธอไม่ได้ลงจากรถทันที เธอถาม “คุณต้อง…คุณต้องส่งฉันกลับมาที่โรงพยาบาลจริง ๆ เหรอ?” บอยล์สูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนเอื้อมมือออกไป และจับมือเล็ก ๆ ของเธอที่วางอยู่บนตักของเขา เขาจ้องเธอด้วยสายตาที่อบอุ่นและอ่อนโยน ก่อนจะเอื้อมมือไปทัดผมยุ่ง ๆ ของเธอไว้ข้างหลังใบหูของเธอ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เราสามารถไปปีนเขาที่ภูเขาไพรด์อีกครั้ง เมื่อคุณอาการดีขึ้น เราจะไปให้บทเรียนพระภิกษุสงฆ์คนนั้น แล้วเดือนมีนาเราก็จะไปที่ดูดอกซากุระบานกัน ผมจะทำตามคำสัญญาที่ผมยังไม่ได้ทำให้คุณในอนาคต แต่ความจริงที่โหดร้ายคือ ผมต้องการให้คุณสุขภาพแข็งแรงนะเชอรีช” “ฉัน…ป่วยเพราะ…มองเห็นลิตเติ้ลบีนหรือเปล่า?” เชอรีชดูเหมือนเด็กน้อยที่กำลังเศร้าตอนที่เธอมองเขา บอยล์กอดเธอก่อนจะลูบหลังเธอเบา ๆ เขาหลับตาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “มันไม่ใช่ปัญหาที่คุณมองเห็นลิตเติ้ลบีน แต่คุณทำร้ายตัวเองเพื่อความปลอดภัยของเธอ เชอรีช ตอนนี้คุณรู้สึกอย่างไรบ้าง อ้อมกอดของเราในตอนนี้คือของจริง ลิตเติ้ลบีนไม่มีอยู่จริง เราต้องก้าวไปข้าง