บทที่ 954 พาฉันกลับบ้านเถอะนะ บอยล์

ฮีลตันกับเวอเรียนไม่ได้อยู่ในห้องกับเชอรีชนาน พวกเขากลัวจะใช้เวลามากเกินไป พวกเขากลั้นความรู้สึกไม่ได้ และอาจร้องไห้ออกมา บอยล์มาถึงโรงพยาบาลทันทีที่พวกเขาออกไป ชาเนียเชิญเขามาคุยตรงระเบียง เธอต้องการคุยกับเขาถึงอาการของเชอรีช ตั้งแต่ไม่ได้ตรวจสอบเขาอย่างเป็นทางการ ก็ทำให้รู้สึกโล่งใจและคลายความตึงเครียด ทำให้ทุกคนรู้สึกผ่อนคลาย ชาเนียเอามือทั้งสองข้างซุกไว้ในกระเป๋าเสื้อโค้ทสีขาว เธอมองอาคารที่อยู่ใกล้เคียง ซึ่งช่วยทำให้เธอคลายความเหนื่อย "ที่เชอรีชเห็นภาพหลอนนั้น อาจเป็นลูกที่เธอแท้งเมื่อเจ็ดปีก่อน" บอยล์ไม่ได้แปลกใจ เพราะตอนที่เขารู้ว่า ลิตเติ้ลบีน สเปราท์มีตัวตนขึ้นมา ก็เดาได้ว่าคงเป็นลูกที่พวกเขาสูญเสียไปในตอนนั้น เพราะถ้ามันเป็นส่วนที่เล็กที่สุดที่พวกเขาได้ผ่านมา มันก็คงเป็นเหตุบังเอิญ แต่ทุกอย่างก็ไม่ใช่เรื่องแปลกในชีวิตของพวกเขา ที่มันต้องมีความเกี่ยวข้องกัน เพราะ ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ก็บังเอิญมีอายุเจ็ดปี และอาศัยอยู่ใกล้กรีนทาวน์ ซึ่งอยู่อาคารและหมายเลขห้องเดียวกันกับพวกเขา ลำคอบอยล์กระตุก "เชอรีชเคยคิดว่าผมไม่ต้องการเธอกับลูกเมื่อเจ็ดปีก่อน ลิตเติ้ลบีน