บทที่ 905 เกลี้ยกล่อมเธอให้ออกมา

ฮีลตันกลับไปที่นอร์ท ซิตี้ ก่อนที่เชอรีชจะกลับ ดูเหมือนว่าฮีลตันจะไม่ค่อยอยากอาหารมากนักในช่วงอาหารค่ำ เขามองไปที่ลูกทั้งสองของเขาที่กำลังกินข้าวอยู่ในขณะนี้ เวอเรียนวางซี่โครงชิ้นหนึ่งลงบนจานของเชอรีช แล้วพูดว่า "ลูกควรจะกินเนื้อเยอะ ๆ ดูลูกสิ ลูกดูผอมกว่าตอนเป็นเด็กซะอีก" แฮร์ริสันแซว “พี่ของผมเคยเป็นคนตะกละ เธอเคยสู้เพื่อผลไม้ชิ้นสุดท้ายตอนที่เรายังเป็นเด็กด้วยซ้ำ” ฮีลตันวางชิ้นกุ้งลงบนจานของเชอรีช แล้วพูดว่า "ลูกชอบกุ้ง กินเยอะ ๆ" ไม่นานในจานของเชอรีชก็เต็มไปด้วยอาหาร เชอรีชพูดด้วยรอยยิ้ม "แม่ พ่อ เกิดอะไรขึ้นกับพวกคุณ? หนูเอื้อมหยิบอาหารที่หนูอยากกินเองได้ หนูกินอาหารที่คุณให้มาไม่หมดหรอก" “โอ้ อย่ากังวลว่าจะกินไม่หมด ตอนนี้รีบกินข้าวกันเถอะ” เวอเรียนมองไปที่ลูกสาวของเธอด้วยสายตาที่เห็นอกเห็นใจ แฮร์ริสันพูดด้วยน้ำเสียงอิจฉาอย่างจงใจ “ดูสิ พ่อกับแม่ไม่ยุติธรรมเลย พี่ พวกเขาเอาแต่ให้อาหารพี่ ดูผมสิ ตอนนี้ผมถูกเมินเฉย เรื่องนี้จะยอมรับได้อย่างไร?” เวอเรียนให้ซี่โครงชิ้นหนึ่งแก่เขา แล้วพูดว่า “นี่ นี่ของลูก” ฮีลตันหยิบลูกชิ้นแล้ววางลงบนจานของแฮร์ริสัน ขณะที่เขาพูดว่า "นี่ของ