บทที่ 862 ไม่ได้เจอกันนานนะ เชอรีช

หลังจากคาลัมลงจากรถ เขาก็เดินไปที่รถปอร์เช่ 911 แล้วเคาะกระจก "สวัสดีครับ ให้ช่วยไหมครับ?" เป็นไปตามที่คิดไว้ สาวสวยในรถลดกระจกลง เชอรีชรีบเหลือบมองกระจกมองหลัง เธอเห็นรถเบนท์ลีย์สีดำอยู่ข้างหลังเธอ เธอจอดรถแย่จนไปขวางรถที่อยู่ข้างหลัง เธอรีบขอโทษอย่างลนลาน "ขอโทษด้วยนะคะ ฉันจอดรถยังไม่เก่ง" คาลัมพูดอย่างสุภาพ "ถ้าคุณไม่รังเกียจ ผมช่วยคุณได้นะครับ" คาลัมคิดในใจ 'เวลาของเจ้านายมีค่ามาก มันจะแย่ถ้าเขามาเสียเวลาอยู่ที่ลานจอดรถ' ดวงตาของเชอรีชเป็นประกาย เธอรู้สึกดีใจที่มีคนมาช่วยจอดรถให้ หมายความว่าเธอไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นอีกแล้ว เธอปลดล็อคเข็มขัดนิรภัย แล้วตอบพร้อมรอยยิ้ม "ขอบคุณค่ะ" ทันทีที่เชอรีชลงมาจากรถ บอยล์ที่นั่งอยู่ข้างหลังรถมองมาที่เธอ เขาเห็นรูปร่างที่คุ้นตาจากความทรงจำของเขา ดวงตาของเขาเป็นประกาย บอยล์เห็นใบหน้าที่เขาโหยหาและคิดถึงมาตลอด เมื่อเชอรีชหันมามองที่รถเบนท์ลีย์ เธอนั่นเอง บอยล์ใจเต้นแรง คาลัมใช้เวลาจอดรถให้เธอไม่นาน เชอรีชพูดขอบคุณเขาอย่างสุภาพ "ขอบคุณมากนะคะ" "ไม่เป็นไรครับ" คาลัมกลับมาที่รถเบนท์ลีย์สีดำ หลังจากที่ขอบคุณกันเสร็จแล้ว เชอรีชหยิบกระเป