บทที่ 859 คุยกับตัวเอง

รถมายบัคสีดำจอดรออยู่ข้างนอกสนามบินนอร์ท ซิตี้ ฮีลตันลงจากรถ เมื่อเห็นเชอรีชใส่หมวกเบสบอลเดินลากกระเป๋าออกมาจากสนามบิน แฮร์ริสันลงมาจากรถ "ทางนี้ครับพี่" ฮีลตันเดินเข้ามาหาเธอ เขาอ้าแขนและยิ้มกว้างมองไปที่ลูกสาว เธอไม่ค่อยได้กลับบ้านตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมานี้ พวกเขาจึงไม่ค่อยได้เจอกัน ดูเหมือนว่าเธอจะคิดถึงครอบครัวของเธอมากขึ้น ทุกอย่างเปลี่ยนไป ยกเว้นความสัมพันธ์ของเธอกับครอบครัว เชอรีชกอดพ่อของเธอแน่น "คุณพ่อ" "ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ เจลลี่ บีน" ฮีลตันลูบหลังลูกสาว "มาช่วยเอากระเป๋าของพี่ขึ้นรถด้วย แฮร์ริสัน" แล้วเขาก็บอกเชอรีช "รีบกลับบ้านกันเถอะ คุณปู่กับคุณแม่กำลังรอลูกกลับไปกินข้าวที่บ้าน" เชอรีชพยักหน้า "ค่ะ" ฮีลตันเป็นคนขับรถหลังจากที่พวกเขาขึ้นไปนั่งในรถ เชอรีชกับแฮร์ริสันนั่งอยู่ที่เบาะด้านหลัง เชอรีชถามเขา "อ้อ คุณพ่อคะ ทำไมต้องมารับหนูเองล่ะคะ? ให้ลุงลูอิสมารับหนูก็ได้นะคะ?" "ก็ลูกไม่ค่อยได้กลับบ้าน พ่อก็เลยต้องมารับเอง รู้หรือเปล่า" ไม่สำคัญว่า เจลลี่ บีนจะอายุเท่าไหร่ ไม่ว่าเธอจะเป็นผู้ใหญ่หรือเป็นเด็ก ฮีลตันก็รักเธอมาก แฮร์ริสันเลิกคิ้วขึ้นแล้วพูดกับเธอ "พี