บทที่ 841 ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก เขาเป็นเป้าหมายของการใส่ร้าย

บอยล์แบกกระป๋าเดินทางของเขา และขึ้นรถแท็กซี่ไป คนขับถาม “หนุ่มน้อย คุณจะไปไหน?” ร่องรอยของความเหงาประกายไปทั่วดวงตาของเขา เขาตอบอย่างเฉยชา “ผมยังไม่ได้คิดเรื่องนั้น คุณขับไปเรื่อย ๆ ก่อน แล้วผมจะบอกจุดหมายปลายทางคุณทีหลัง” คนขับหัวเราะเบา ๆ เขาคิดว่าบอยล์เพิ่งเลิกกับแฟนของเขา ดังนั้นจึงอารมณ์ไม่ดี “งั้นก็ได้ บอกผมตอนที่คุณรู้แล้ว” บอยล์เหลือบไปมองที่โทรศัพท์ของเขา เขาได้รับข้อความหลายข้อความจากรีช และข้อความที่สำคัญที่สุดก็คือเธอคิดถึงเขา บอยล์อยากจะตอบเธอโดยบอกว่าเขาก็คิดถึงเธอเช่นกัน แต่เขาไม่มีอารมณ์จะตอบเธอ เขาค่อย ๆ หลับตา และเอนหลังพิงเบาะรถ เขารู้สึกหดหู่ใจ เขาคิดกับตัวเองว่า 'เอาล่ะ ถ้าแฮนสันอยากจะเกาะติดเขา ปล่อยเขาทำไป ฉันมีเวลาเหลือเฟือที่จะเสียไปกับเขา' คนที่ควรจะอยู่ด้วยความกลัวคือแฮนสัน ท้ายที่สุดเขาจะอายุมากขึ้น คนที่ควรจะอยู่ด้วยความกลัวจะไม่ใช่บอยล์ … ณ คฤหาสน์แชลโลว์ เบย์ ที่นอร์ท ซิตี้ ฮีลตันได้รับอีเมลจากคุชเกี่ยวกับข้อมูลของบอยล์ “บอยล์ ลอว์สัน เพศชาย ปีนี้อายุยี่สิบห้า เป็นพลเมืองของนอร์ท ซิตี้ และเขาเป็นนักศึกษาระดับปริญญาโทปีที่สามจากมหาวิยาลัยแคพิท