บทที่ 82 สำนักงาน

เวอเรียน รอสามนาทีหลังเลิกงานก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและส่งข้อความให้ ฮีลตัน อย่างลังเล “คุณจะเลิกงานกี่โมง?” ฮีลตัน ที่ดูแลธุรกิจอยู่ที่ชั้นหกสิบหกตอบกลับทันทีหลังจากได้รับข้อความ “มาที่ห้องทำงานของฉัน” ในขณะที่ คุช ซาเวียร์ กำลังจัดเอกสารบางอย่างสำหรับ ฮีลตัน เขาก็แอบมองไปที่โทรศัพท์ของฮีลตัน เขาฉีกยิ้มทะเล้นและพูดว่า “เจ้านาย ผมไม่เคยเห็นคุณส่งข้อความหาสาวน้อยเลย” โดยปกติ คุช ซาเวียร์ จะไม่กล้าแซว ฮีลตันเลยด้วยซ้ำ แต่เนื่องจากเขารู้ดีว่าตอนนี้ ฮีลตันอารมณ์ดีมากขนาดไหน คุช ซาเวียร์ ก็เลยแซวเขาออกไปและหวังว่าเจ้านายของเขาคงจะไม่โกรธ เขากำโทรศัพท์และเลิกคิ้วขึ้น เขาพูดราวกับว่าเขากำลังครุ่นคิดบางสิ่งบางอย่างในตัวของเธอ “เวอเรียน เป็นเพียงแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ จริง ๆ เหรอ?” “ใช่แล้วครับ เธอจะไม่เป็นเด็กได้อย่างไร? คุณมอนท์ เพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยและอายุของเธอตอนนี้เพียงยี่สิบสี่ปี แล้วเธอจะไม่ใช่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ได้อย่างไร” ฮีลตันยิ้ม แววตาของเขามีเจตนาล้อเล่นปรากฏขึ้นที่มุมตาของเขา เด็กสาวมักจะชอบกัด? และทำตัวไร้เหตุผลขนาดนั้นเลยเหรอ? ในมุมมองของฮีลตัน เด็กสาวสมัยนี้ดูอ่