บทที่ 817 เขาจะรอจนกว่าเธอจะเธอโตขึ้น และกลายเป็นภรรยาของเขา

เช้าวันต่อมาเชอรีชยังครึ่งหลับครึ่งตื่น เมื่อเธอได้ยินบอยล์ถามเธอว่า เธออยากกินอะไรเป็นอาหารเช้า เธอได้ยินเสียงบอยล์หัวเราะเบา ๆ ตอนที่เขาลุกจากเตียง เชอรีชตื่นตอน 10 โมง แสงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ร่วงยามเช้า ส่องสว่างอยู่ข้างนอก เชอรีชล้างหน้าและเข้าไปในห้องครัว บอยล์กำลังอุ่นนมให้เธอ ขวดนมเพิ่งเปิดใหม่ บอยล์คงต้องออกไปซื้อที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตเมื่อเช้านี้ เธอใช้เวลา10 นาทีจากตัวเมืองมาที่นี่ เขาเข้าไปในเมืองเพื่อไปซื้อนมมาให้เธอเหรอ? "ขอโทษนะที่ทำให้ต้องลำบาก" บอยล์ส่งนมอุ่นให้เธอ "มีปาท่องโก๋อยู่บนโต๊ะ ไปกินสิ" "อ้อ" เชอรีชเห็นว่าโซเนียไม่อยู่บ้าน หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว เธอจึงถาม "คุณน้าล่ะ?" "แม่ไปที่แปลงผักน่ะ" เชอรีชมองแสงอาทิตย์และท้องฟ้าข้างนอกหน้าต่าง แล้วเธอก็พูดขึ้นมา "บอยล์ ไปช่วยคุณน้าทำงานที่แปลงผักกันเถอะ เราจะได้ใช้เวลาอยู่ที่นั่นด้วย" บอยล์หัวเราะเบา ๆ "ฟังดูเหมือนคุณอยากไปเล่นที่นั่น มากกว่าช่วยทำงานนะ" เชอรีชพูดไม่ออก เธอถูกเขาจับได้แล้วสิ บอยล์ใส่หมวกฟางให้เธอ ก่อนที่พวกเขาจะออกไปข้างนอก เชอรีชถอดหมวกออกหลายครั้ง "ฉันไม่อยากใส่เลย ฉันไม่กลัวแดดหรอก" "